Greylag is een band uit de ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’-school. Hun muziek volgt netjes het recept dat My Morning Jacket in 1999/2000 uitprobeerde en een jaar of 8 daarna populair werd gemaakt door bands als Fleet Foxes en Band of Horses. En dat recept was al een mix van verschillende genres, bands en acts uit de jaren ’70. Een flinke scheut Americana en folk maar dan flink wat steviger aangezet, met allerhande technieken zoals geleerd van Led Zeppelin en Black Sabbath. Enfin, u hoort het, Greylag is zo’n band die niet vies is van een betreed pad. Dat pad is en blijft natuurlijk een lekker pad, en er blijven nu eenmaal mensen die graag lange autotochten maken tijdens zonsondergang in een Amerikaans woestijngebied, en die mensen hebben dan ook soms een nieuw plaatje nodig om daarbij te draaien. Greylag schrijft heerlijke nummers voor dat doel, die steevast beginnen met een mooie, goed gevoelig gezongen melodie boven een eenzame akoestische gitaar, waarna de drums invallen en de gitaarsolo’s beginnen. Fijn en goed gedaan. Ondertussen staan de teksten vol nietszeggende aan elkaar geregen metaforen (voorbeeld: ‘If you would give me some sweat and I would give you blood/ We could meet up in the middle, baby, make some love’) en er wordt geen enkel cliché overgeslagen. Lekker hoor, maar eigenlijk hadden we er al veel te veel van deze.