In het Holland Festival programma van dit jaar zijn weinig raakvlakken met popmuziek. Dat is jammer want zo wordt er een kans gemist om een ander publiek te laten kennismaken met de sfeer van highbrow cultuur die er altijd rond het HF hangt. Andersom maakt popmuziek het HF een stuk laagdrempeliger. De enige artiesten die vanuit de pop het HF-bastion wisten binnen te dringen zijn de Newyorkers Baby Dee en Antony. Toevallig of niet twee transseksuelen die op een hemelse manier kunnen zingen, maar verder totaal verschillend zijn.
Baby Dee speelde op 20 juni in het Amsterdamse Bimhuis. Hoewel ze er uit ziet als een vrouw, zit in haar doen en laten iets mannelijks. Het komt allemaal wat lomp over. Zeker als je haar harp ziet spelen; dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Maar sluit je je ogen dan hoor je hemels harpspel, waar het publiek in het afgeladen Bimhuis snel van onder de indruk was. Na een paar solo-songs komen haar drie jonge begeleiders het podium op en klimt Baby Dee achter de piano. De sfeer wordt wat nachtclubachtiger, onderbroken door de vrolijke introducties van Baby Dee, die beslist niet op haar mond gevallen is. Ze grinnikt hier veelvuldig bij zoals Tommy Cooper dat vroeger deed. De meeste songs zijn ballad-achtig. Maar ineens is er dan de uptempo feestsong Big Titty Girl, waarbij ze het publiek vraagt om de vrij harde teksten over albino’s, vrolijk mee te zingen. Ze sluit af met een paar mooie nummers op de harp, het instrument dat ze ook bespeelde toen ze einde jaren negentig in New York in Antony and the Johnsons zat.
Zo extravert Baby Dee is, zo introvert staat Antony Hegarty op het podium. Het HF had de premiere van de concertserie waarbij Antony in verschillende Europese steden begeleid wordt door grote orkesten. In theater Carré speelde hij tweemaal met het Metropole Orkest. Als we de krant Het Parool mogen geloven begon het eerste concert dramatisch: Antony werd totaal overstemd door het Metropole. Bij het tweede concert, op 22 juni, was de balans echter perfect. Het orkest vult bijna het hele immense Carré-podium en Antony staat in zijn eentje daarvoor, aan de rand van het podium. Het orkest wordt uitstekend begeleid door Rob Moose, lid van Antony and the Johnsons. Een ander bandlid, Thomas Bartlett, zorgt voor de prachtige pianoklanken die horen bij de muziek van Antony. Na een aarzelend begin waarbij hij vooral in de schaduw staat, komt Antony een beetje los en begint hij de communiceren met het uitverkocht theater. Ook komt hij vaker in het licht te staan en kan het publiek iets meer zien van zijn wonderlijk witte allesbedekkende gewaad met hoge split. Hij ziet er een beetje uit als een engel die zijn vleugels verloeren heeft. De muziek reikt intussen naar hemelse hoogten. Vooral in de nieuwe song Salt, Silver & Oxygen en de zeer geslaagde, ingetogen cover Crazy In Love van, jawel, Beyoncé! Na afloop was iedereen het er over eens; dit was een zeer bijzondere ervaring. En als je snel genoeg thuis was kon je het concert nog eens beleven. De NPS zond, tot veler verrassing, het eerste concert al een dag later op de TV uit. Waarvoor hulde!