Op het moment dat ik aan het eind van de middag Deventer nader barst er een flink noodweer los. Door een gordijn van opwaaiend stof van over de IJssel en de eerste neerkletterende regeldruppels vanaf de andere kant van de IJssel spoed ik mij voor het eerst van mijn leven richting Het Havenkwartier. Tijdens de voorbereidingen van het avond diner heb ik een gesprek met Robert Witt. Robert Witt is in 2005 afgestudeerd aan de kunst academie Constantijn Huygens in Kampen, alwaar hij experimenteerde met installaties en geluid. Na zijn afstuderen heeft hij o.a. aan het project van Anne Reijse meegewerkt: “Mevrouw de Vries“. Hieruit is “Grannittin” ontstaan; een live performance en CD uitgave, verschenen via het Esc.Rec label. Tijdens dit project werkte Witt met behulp van contact microfoons aan het bewerken van het geluid van de breinaalden. De zelfde basistechniek zal Witt vanavond toepassen tijdens het 3 gangen diner in Het Havenkwartier.
Tijdens het diner heb ik het genoegen naast Anne La Berge plaats te kunnen nemen. Zij maakt deel uit van de gelegenheidsformatie Apricot My Lady. Na de maaltijd verzorgt Apricot My Lady de CD presentatie van “Newly Refurbished and Tussock Moth”. Vanaf de kop van de tafel manipuleert “vader” Witt ondertussen de geluiden, die wij tijdens de maaltijd produceren. We worden zo omringd door vervreemdende geluiden, die de gulzige gasten een aangename spijsvertering bezorgen. Geen enkel moment overheersen de surroundklanken. Wel is er incidenteel verbazing bij het terughoren van bewerkt maaltijdgeroezemoes. De versgebakken CD “Midazolam” (Esc.Rec23) van Robert Witt laat bij thuiskomst horen hoe Witt’s geluidsbewerkingen klinken.
Na het uitbuiken betreedt Apricot My Lady het podium van Het Havenkwartier. Adam Bohman neemt plaats achter zijn tafel met objecten, zijn broer Jonathan “master of ceremony” houdt zich ditmaal bezig met tekstvoordrachten, Lukas Simonis bewerkt zijn gitaar en Anne La Berge filtert en samplet haar fluitspel. De CD “Newly Refurbished and Tussock Moth” is een voornamelijk instrumentale luisterervaring. De performance van vanavond is een voorstelling, waarbij de alledaagse teksten van Jonathan Bohman een typisch Engels accent geven aan het geheel. Beide Bohman brothers (zie foto met Simonis in het midden), droge humor en platte muziek roepen herinneringen op aan de grensverleggende kunstwerkjes van Gilbert & George. Is dit de objectivistische vorm van outtisme? Een nieuw Fluxus werk? Het is in ieder geval een gebeuren dat je “live” moet ervaren. Het stuk “Love, Hate and never Heard” laat eerst precies één minuut muziek horen waar Apricot My Lady gek op is, daarna volgt een minuut gehate muziek en tot slot wordt een minuut muziek gespeeld, die nog nooit door iemand is gehoord. Ook bij een stuk als “Concerto for Several Things” wordt je op het verkeerde been gezet, als Jonathan Bohman zichzelf nog maar eens een goede scheerbeurt geeft. Het zijn juist die alledaagse elementen en objecten, die concerten als deze totaal ongrijpbaar en avontuurlijk maken. Dan is ieder “event” een kunstwerk op zich en ontstijgt het menig voorgebakken “impro-battle”, zoals we die tegen komen in het free-jazz circuit.