Het is er eigenlijk geen weer voor; deze Bevrijdingsdag. Toch maar even door de regen richting Haarlem fietsen. Het jaarlijkse Bevrijdingspop Festival weet altijd wel enkele leuke acts te strikken. Zo mocht ik daar ooit Mark Stewart & The Maffia, Jon Spencer Blues Explosion, Suns of Arqa en Scanner opnemen in mijn lijstje van concertbezoeken. Het merendeel van de festivalprogrammering staat bol van populaire artiesten, waar de gehele familie het nodige amusement uit kan halen. Gelukkig is daarvoor altijd het hoofdpodium gereserveerd. Het tweede en iets kleinere podium geeft ruimte aan het alternatieve circuit. Overdag zijn dat opkomende en grensverleggende bands. ’s Avonds wordt deze ruimte benut voor dance acts en DJ’s.
Health maakt vandaag een stop tussen Praag en London, alwaar zij zullen aantreden als supportact van Nine Inch Nails. Het Amerikaanse kwartet zet met hun ritual noise-rock een zenuwtergende performance neer. Door een scheurende synthesizer, een voornamelijk aan effectpedaal knoppen draaiende basgitarist, een beest van een slagwerker en een monotone zingende noise gitarist worden we getrakteerd op heftige geluidserupties. De hoogtepunten uit hun reguliere repertoire worden met mitrailleur snelle tempowisselingen, staccato synth frequencies en abrupte stiltes in iets meer dan een half uur over het publiek uitgestort. Het knalt er, zo midden op de dag, flink in en voelt goed.
Na Health is het de beurt aan de tevens uit Amerika afkomstige Pink Mountaintops. Op het podium wordt initiator Stephen McBean bijgestaan door leden van Godspeed You! Black Emperor, A Silver Mount Zion en The Organ. Helaas moet het sextet aanboksen tegen een flink opstekende zeewind en rondzingende apparatuur. Eigenlijk verdient de jaren ’70 spaceblues van de Pink Mountaintops een Californisch zomerbriesje of een met vloeistofdia’s verrijkte concertzaal. In tegenstelling tot de noiserockers van Health zien we hier spijkerbroek hippies. De meestentijds met drie akkoorden opgebouwde bluesriffs en voorspelbare zanglijnen van zanger gitarist Stephen McBean doen denken aan een verlaat Grateful Dead concert. Dynamisch wordt het jammer genoeg niet. En dat heeft deels te maken met de podiumversterking. Verder zijn naar mijn gevoel de composities van Stephen McBean weinig avontuurlijk. Het derde album van de Pink Mountaintops “Outside Love” ligt reeds in de winkels. Hopelijk geeft dat in een huiskamersfeer wel het nodige genot. Het is langzaam gaan regenen. De nattigheid maakt koud. Ik houd Bevrijdingspop voor gezien.