Zijn het de dramatische gebeurtenissen van gisteren, Koninginnedag, of is het de terugkeer van een geliefd artiest? Gedurende het gehele optreden van Jason Merritt heerst er in het café van het Patronaat een adembenemende stilte. Opvallend, omdat de meeste artiesten, die in de loop van de tijd het café hebben bezocht, moesten opboksen tegen een muur van “social talks”. Het is de vierde keer dat ik Jason Merritt zie optreden in het Patronaat. Die allereerste keer, in het tijdelijke onderkomen van het Patronaat “De Fietsenfabriek“, staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. “Eye Eye” (2004), uitgevoerd met zijn gehele band Timesbold, had net het daglicht gezien. Het met je neus op het podium kunnen staan, het directe contact met de muziek en muzikanten, het effectieve gebruik van allerhande instrumenten, de geladenheid van Merritt’s teksten, zijn kirrend vibrerende stemgeluid en zijn onzekere en bescheiden aanwezigheid zorgden in het toenmalige Patronaat voor een geladen gebeurtenis. De tussen country-blues en Americana bewegende composities waren toentertijd kleine schilderijtjes, die allen een gouden lijstje verdienden.
We zijn nu inmiddels in 2009 aangeland en er staat een ontspannen en zelfverzekerde muzikant op het podium. Solo wordt Merritt aangekondigd als Whip. Een rustige huiskamersfeer geeft Whip alle ruimte zijn allernieuwste songs van de EP “Make Them Sirens Sing” ten gehore te brengen. Hij maakt gebruik van twee microfoons. Eén microfoon laat een plat geluid horen en de andere geeft de stem reverb mee. Het gebruik van beide microfoons is effectief. Het zorgt voor meer variatie in het geluid, zodat het gemis van een ruimer instrumentarium wordt opgevangen. Dat zelfde geldt voor het gebruik van een loop-pedal. Steeds vaker toegepast tijdens concerten, geeft het solo een meerwaarde aan Whip’s liedjes. Zijn country-blues miniatuurtjes blijven een droefgeestig karakter uitstralen. Zowel qua muziek als tekst. Halverwege het concert zegt Merritt dat het hem de laatste tijd goed gaat. “Dat geeft mij ruimte om ook meer vrolijke songs te maken. Zelfs met grappen erin.” Toch wel een beetje jammer. Want moet een rechtgeaarde levenstroubadour niet echt de “blues” hebben om muzikaal intens te kunnen excelleren?