De tweede dag van Sonic City begon goed. De hemel verkleurde in de loop van de ochtend van staalgrijs naar azuurblauw. Wie de lokgroep van het terras wist te weerstaan, werd niet teleurgesteld. Integendeel: Oddateee onderstreepte dat ook zonder pletwals een intense set kan worden neergezet die het publiek bij de kloten kan grijpen. De Costa Ricaan muntte uit in charisma, een sterke podiumprésence en bouwde zijn set op met veel respect voor de geschiedenis van de hip hop. Anders dan Dälek moest Oddatee het niet hebben van een overladen industrïele sound, maar wist hij net subtiel een eigen interpretatie neer te zetten. Met voorsprong één van de beste concerten van Sonic City.
Na de energieke set van Oddateee leverde Mike Mare (gitarist van ondermeer Dälek) een eerder ingetogen set vol gitaargegenereerde, psychedelische drones. De vol concentratie spelende Mare liet zich daarbij ondersteunen door electronica waardoor toch een vol geluid ontstond. De aard van zijn muziek zorgde er wel voor dat je als luisteraar het hele concert moest bijwonen om echt in de sfeer te geraken. Het grote aantal bezoekers die juist dat deden, werden vergast op een subtiele maar donkere set vol ambiente drones.
Er waren bijna vriendschappen gesneuveld op het concert van Guapo. Wie Guapo op handen draagt wordt van onze vriendenlijst geschrapt. Opgeruimd staat netjes. Wie het oudere werk van Guapo kent weet dat de band grossierde in metal, post-punk en noise en daar goed mee wegkwam. Wie op dit vroege middaguur de schaduwzijde van De Kreun trotseerde zag een groep die verwoede inspanningen deed om als Yes te klinken. Progrock die ons overtuigde om zo snel mogelijk de zon (tegen ons karakter in) op te zoeken. Het is een lange weg naar de top, de weg terug is een stuk korter.
Bong-Ra het muzikale alter ego van de Nederlander Jason Kohnen bouwde in korte tijd een stevige reputatie op in de wereld van de Breakcore. Net als zijn grote voorbeeld Venetian Snares houdt de man er een verschroeiend hoog tempo aan releases op na. Op creativiteit op staat blijkbaar geen rem. Helaas, hoe sterk de man zijn plaatwerk ook is (check ook zijn ander project The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble) op de bühne van De Kreun kon de man niet overtuigen. Onbegrijpelijk hoe iemand die zich beweegt in een energiek genre als breakcore zo mak en inspiratieloos op het podium stond. Ook het publiek liet het afweten en zocht schoorvoetend de zon op. Wie geeft hen ongelijk?
Zeven jonge snaken die hun geschiedenis kennen. Twee drummers, één bassist en vier gitaristen, het bleek genoeg om een wall of sound op te trekken die kon wedijveren met het beste van Glenn Branca, Rhys Chatham en Thurston Moore. Enkel de obligate schroevendraaiers ontbraken, maar wat een geluid. Wie dacht dat het zevental voor een setje postpunk (zie hun wervelende ´The Noise Band From Bletchley´ ) of voor een overstuurse – ieder loopt elkaar wat voor de voeten – brei, ging had het goed mis. De band legde een haast foutloos en strak parcours af, het schoolvoorbeeld van hoe rock-´n-roll hoort te zijn. Misschien hadden de nummers wat langer mogen uitlopen, maar het streelt de groep dat ze er snel een streep onder trokken. Action Beat gaf op Sonic City de aftrap van hun Europese tournee. Op maandag 1 juni sluiten ze het Kortrijkse festival Vlas Vegas met stijl af. Ze kwamen (verlaat, een vlucht gemist), ze zagen en ze overwonnen. Wie de carrière volgt weet dat de band vroeger zocht naar de ultieme crash van jazz en metal. Wie de groep vandaag zag, zag een band op het toppunt van hun kunnen.
Zu is niet langer jazz met metal, maar metal met jazz. Strak, blazen, amper vijf seconden ver en de band pakte de zaal in. Een bas op het randje van de waanzin, nummers die uitgepuurd en doorgespeeld waren (Zu verklaarde ooit dat ze al hun nummers eerst honderden keren live spelen alvorens ze op gitzwart vinyl te persen en dat hoorde men eraan). Veni, vedi, vici … Zu reed een fenomale Ronde van Vlaanderen. Hijs de vlag.
Small Silence de ideale soundtrack om op zaterdagmiddag uw muur te schilderen? Ja, als u houdt van moderne kunst en chaos een prominente plaats in uw leven heeft. Small Silence heeft met Terrie Ex (The Ex), Mats Gustafsson (The Thing), Paal Nilssen-Love (The Thing, Atomic) en Massimo Pupillo (Zu) een supergroep in huis. In de XXL versie Original Silence spelen ook Thurston Moore (Sonic Youth) en Jim O`Rourke mee. De groep ontbond meteen haar demonen en leverde een overstuurse improvconcert af. De meningen over het concert waren divers. Sommigen vonden dat de groep geen consistent verhaal bracht. Anderen vonden dan weer net dat quartet een coherente en strakke set afleverde. Feit is dat bij dergelijke concerten niet alleen de muzikanten een staat van dienst moeten hebben (aanwezig), maar dat ook de luisteraar best een stevige dosis muzikale bagage met zich meetorst. Binnen de niche (niet eens een kleine niche) waarin Small Silence opereert zijn het gerespecteerde muzikanten. Voor of tegen, net het feit dat muziek zowel bij muzikanten en luisteraars heel wat emoties kan losmaken is heerlijk. Straks treedt Earth aan. Uw dienaar is moe, het oor wil slapen, we stoppen deze blog. Sonic City was geen Sonic Sissy. Puik werk. (Gh/Pb/Pds)