Dag één van de zevendaagse marathon die Gonzo (circus) loopt in de Brusselse Ancienne Belgique. Beneden in de grote zaal wordt geopteerd voor de meer introspectieve muziek van Fennesz en Jóhann Jóhannson, boven in de kleinere, donkere club is het allemaal lawaai wat de klok slaat. Maar, en dat kunnen we nu al verklappen, wel bijwijlen wondermooi en snoeihard lawaai.
Afgetrapt wordt met het Gentse Drums Are For Parades. We zien als we een nog niet geheel gevulde Club binnenkomen vooraan op het podium twee drums opgesteld staan. Even later loopt de groep het podium op. Frontman Wim Reygaert gehuld in een T-shirt van de Engelse noiserockers Part Chimp. En dat is afgaande op wat we horen niet geheel onterecht. Vuige noiserock met in de hoofdrol bijwijlen sterke synchronische drummers. Goeie aanzetten tot iets boeiend, maar nog niet sterk genoeg om al een volledig set te boeien.
Tweede op de affiche is Belgisch sludgecore-(of je het ook wil noemen)trots Amen Ra. Een ondertussen volgelopen club is getuige van het mooiste lawaai dat een Belgische groep op dit moment voortbrengt. Zanger Colin Van Eeckhout schreeuwde weer alles uit zijn longen, vechtend met een nukkig T-shirt en zichzelf. Contact met het publiek wordt door hem traditiegetrouw gemeden. Met zijn rug naar het publiek, terwijl de andere groepsleden in het duister een sonische storm veroorzaken, leidde hij de groep naar een hoogtepunt. Diepst in onze ziel kerfde misschien wel het epische ‘Razoreater’.
Toen deze storm geluwd was het tijd voor wat het hoogtepunt moest worden van de eerste avond van Domino 2009 in de Club. De luidste New Yorkers van het moment, A Place To Bury Strangers. Een concert waar ondergetekende al een tijdje naar uitkeek. Hun aanval op onze trommelvliezen komt moeizaam op gang. We horen het door onze Gonzo-collega (swat) zo treffend omschreven geluid van A Place To Bury The Jesus And Mary Chain Next To Joy Division wel, maar rommelig en met mondjesmaat. Even dreigen ze hun reputatie niet waar te maken. Maar dan gooien ze in het laatste kwart van de set nog eens alles in de strijd. We horen een knaller van vijftien minuten die wordt aangevuurd door het fantastisch gitaarspel van gitarist Oliver Ackermann. Een bom die ervoor zorgt dat alles op zijn plaats valt. Aangevuurd door het stroboscopische licht krijgen we bijna spontane epileptische spasmen. Wondermooi en snoeihard, zo stonden ze in Gonzo (circus) #91 omschreven. Veel beter kunnen we het niet zeggen.
Gezien: Dominofestival, AB Brussel, 8 april 2009