Op de weg terug blikken we andermaal in de nabije filmzaal, waar David Toop’s portret nog getoond wordt. Intussen is het leger en is er toch een vrouw bijgekomen, maar ze zit onderuit gezakt en slaapt diep. Het was het proberen waard. We spurten naar de Recyclart voor het laatste blok, Henry Flynt zal zijn act de presence geven. Op de K-RAA-K-site staat een fantastisch relaas over het oppikken van een verkeerde Henry op het vliegveld van Zaventem. Gelukkig staat de echte Flynt op het podium en hij is al begonnen. We horen van een vriend dat hij een half uur heeft zitten soundchecken en daarbij de opstelling van de apparatuur van Ame Son, de afsluitende groep, heeft zitten roeren. Na wat kleine ruzie op het podium met geluidsmannen en aanverwanten maakte Flynt een start aan zijn set. Hij zette een backing track op van een simpel en herhalend drum ritme met bombastische gitaartonen, pakte zijn gitaar op en begon gewoon hillbilly bluesrock te spelen. We bevonden ons plots in een marginaal Amerikaans cafe waar het stonk naar natte sigarettenfilters en verschaalde whiskey. Om de volgende context uit te leggen zult u echt de geluidsfragmenten moeten horen of de man zijn hillbilly werk al kennen, want anders zult u zich achter de oren krabben.
In feite speelde Flynt herhalende akkoorden op hetzelfde constante ritme, met kleine variaties in de akkoorden. Deze las hij van partituren die hij plichtmatig omdraaide, al was het niet te merken wat er precies veranderde in zijn aanslagen. Toch veranderde er wel degelijk iets, maar dat was pas na 15 minuten te ontdekken door goed naar zijn gitaar aanslagen te luisteren. Het geluid werd broeierig en doordrenkt was subtiele drones die zich door de zaal lieten zweven. Het leek welhaast een onbewuste sfeer, maar Flynt was zich volledig bewust van het effect van zijn herhalende akkoorden met daarin kleine veranderingen verwerkt en het deed duidelijk denken aan de akkoord experimenten van Rhys Chatham en Glen Branca. Het publiek werd subtiel opgezweept. Waar men in het begin nog lacherig deed om Flynt’s hillbilly stijl en velen ook wegliepen, drongen steeds meer mensen naar voren naar mate het optreden vorderde. Een zachtaardige moshpit werd gevormd waarin men zich liet meeslepen in het geluid dat zo simpel klonk. Het moet gezegd worden, Flynt’s optreden was subliem in de wijze van opbouw en het effect op iedereen die bleef luisteren, als een ware zuigstroom. Bizar en ongrijpbaar.
Om deze reden kon het volgende optreden nooit meer de volle aandacht grijpen die Flynt ritueel had opgewekt en dus begon de exodus van tevreden bezoekers tijdens het optreden van Ame Son, een stel progrockende Franse mannen op leeftijd die al sinds de jaren 70 bestaan. In feite was het optreden van Ame Son ook minder interessant, al was dat niet hun schuld maar de schuld van Flynt’s rockende set. Wellicht was het de energie die bij ons weggezogen was, ofwel de hoeveelheid klank impressies die we de hele dag hadden geabsorbeerd. Het geluid van Ame Son klonk als iets van terug-in-de-tijd en hun psychedelische krachten konden niet goed overkomen door het suffe ritmes. Helaas, onze verwachtingen werden teniet gedaan en na een paar geeuwen halverwege moesten we toch echt vertrekken. Een mens zich snel oud wanneer men moe en verveeld is. Het was een zegen dat de rustplek met bed zich slechts om de hoek bevond, ook een stadsfestival mag eens een ‘dichtbij-van je-bed’ gevoel hebben.
De optelsom van een stevige dag K-RAA-K festival. Niet alle optredens op het festival waren even goed of sterk, zoals dat natuurlijk op geen enkel festival bestaat, maar de selectie en diversiteit van de artiesten was zeer geslaagd en goed gewaagd. Om aan te haken op Burton Greene’s woorden, het (inter)nationale belang van het K-RAA-K festival werd op deze dag nog maar eens dik onderstreept en dat allemaal vanuit een non-profit visie. Een voorbeeld van oprechte en creatieve waarden die alle festivals zouden moeten volgen maar dit uiteraard niet doen uit winstbejag overwegingen of het inhaken op makkelijke en bezoekerslokkende hypes. Iedereen die er was zal dit begrepen hebben en voor iedereen die er niet was en er ooit wilt zijn; volgend jaar is er hopelijk weer een kans.