De afgelopen dagen kon u in Leuven terecht voor Artefact, het festival voor kunst en nieuwe media. En vooraf beloofde het muzikale luik veel goeds. De hooggespannen verwachtingen inlossen was dus de boodschap.
Donderdagavond kon je in de Labozaal van het Leuvense kunstencentrum STUK terecht voor een avond met de finse producer Sasu Ripatti, die hier optrad onder zijn pseudoniem Luomo. Als dat niet bekend in de oren klinkt, doet zijn andere alias Vladislav Delay misschien wel een belletje rinkelen. Maar hier mocht hij dus als Luomo proberen het festival goed op gang te trekken met zijn in elektronische dub gedrenkte housebeats. Een set die echter moeilijk op gang kwam en de verwachtingen niet kon inlossen. Vraag is echter of dit helemaal aan de man zelf te wijten was. Het zeer beschaafde publiek had ook niet echt zin om te dansen leek het wel. Cultureel verantwoord converseren daarentegen stond iets hoger op het prioriteitenlijstje.
Afgelopen vrijdag was het dan de beurt aan het Ijslandse genie Jóhann Jóhannsson. Met Fordlandia leverde hij het afgelopen jaar misschien wel zijn meesterwerk af. Een plaat die gaat over het utopische project van autobouwer Henry Ford in het Braziliaanse regenwoud. Dat hier naar werd uitgekeken bleek al de afgelopen weken. Het aangekondigde concert was al wekenlang uitverkocht. Daarom werd een tweede concert op dezelfde avond toegevoegd. Zodoende zaten we vrijdagavond rond 23 uur klaar voor de prachtige muziek van Jóhann Jóhannsson die zich op het boeiende kruispunt tussen hedendaags klassiek en elektronica bevindt. Samen met vier strijkers en een jongen op allerlei onduidelijke instrumenten slaagde hij erin om de schoonheid van de plaat ook om te zetten naar een live-ervaring. Een ervaring die nog ontroerender werd door de mooie visuals die vaak van een pijnlijke schoonheid waren. Nooit geweten dat een betonmixer zo ontroerend kan zijn. Voor die liveset putte hij niet alleen uit zijn laatste plaat maar ook uit voorgangers zoals Englabörn. Een paar minpuntjes waren er wel te bespeuren. Het grootste daarvan was misschien wel de bisronde die totaal overbodig was. De reguliere set was zo mooi opgebouwd naar een ijzersterk laatste gedeelte vol uithalen door het strijkkwartet doorspekt met warme en toch ijzingwekkende beats. Alles wat daarna nog kwam kon alleen maar afbreuk doen aan het voorgaande en dat bleek dus ook. Maar toch trokken we ontroerd de koude Leuvense nacht in.
Gezien: Artefact, STUK Leuven, februari 2009