Volop wintertijd, toch was het broeierig heet die zondagavond toen enfant terrible – twaalf jaar, (hoeveel keer werd dit geannuleerd?), heeft uw dienaar op dit concert gewacht – Squarepusher de Gentse Balzaal in vuur en vlam zette. Vlammend en knetterend. Al was het vooral Nathan Fake, een protégé van James Holden, die het aspect ‘live’ het best invulde. Vier dagen later schurkten we tegen We Are Wolves en Pas Chic Chic (is het kitsch en vooral geloven ze het zelf?) aan. We Are Wolves stond er, als we de persteksten mogen geloven, aan de vooravond van hun grote doorbraak, en mogen zich de kleine neefjes van Arcade Fire noemen. De band stond er in het teken van Etoiles Polaires. Het festival focuste dit jaar op Canada en bewees nog steeds de vinger aan de pols te houden. In de januarimaand (15/1) stipten we vooral het concert Sleeping Years aan, zijn debuut ‘We’re Becoming Islands One By One’ omschreven met eerder al met de termen ‘verbluffend’, ‘integer’ en ‘ingetogen’. Op 10 februari maken we de oversteek voor de Japanse avant-gardepianiste Satoko Fuji. Een aanrader van hoog niveau en dan is het wachten tot eind februari (27 & 28/2 – 1/3) wanneer het Resonancefestival zijn tenten in de Balzaal opslaat. Volop wintertijd, en het is broeierig heet in Gent.