Gonzo’s eerste dag op het Tilburgse ZXZW festival begon zoals het hoort: met een borrel en goed eten. En natuurlijk met leuke mensen die door de organisatie aan elkaar waren gekoppeld aan een eettafel. Het betrof hier de Network Dinner, georganiseerd door BRAM en ZXZW. Netwerken werd zo tot een leuke aangelegenheid, zeker met mensen als Kevin en Matt van Talibam! en alle dans- en theaterdames. Dit soort (netwerk) bijeenkomsten zijn een meerwaarde van het festival die het zeker moet vasthouden.
Om 20.30 uur stond de eerste band op het programma waar uw dienaar zich door liet geselen: Arabrot. Deze door Steve Albini geproduceerde band bracht een punkige vorm van mathrock die echter slechts een half uur kon boeien. De peers uit een niet nader te noemen stad uit het zuiden des land verschilden danig van mening over de kwaliteit.
Een etage lager (van de Batcave naar de kleine zaal van 013) speelde Guapo. De hoge verwachtigen die waren gewekt door de verhalen, werden nog niet voor een tiende ingelost. Vergelijkingen met Camel en Mike Oldfield waren niet van de lucht. Het grootste probleem was eigenlijk nog dat de band zichzelf zo ontzettend serieus nam met haar sympho-rock.
Dat was gelukkig niet het geval bij Religious Knives in Cul de Sac, een pijpenla met een leuke podium (en een aardige dj na afloop). De gevarieerde set ging van straffe Neu!-achtige Motorik tot psychedelische punkrock en meer droney werk. Omdat we toch met een inmiddels flink gegroeide Gonzo (circus)-fanclub samen waren, bleven we maar net zo lang hangen tot Ponytail zich ging roeren. De kleine frontdame zweepte het publiek op tot met haar meehossen – een stukje magie dat helaas maar even werkte. De afwisseling was te gering om erg lang te kunnen boeien, al was de uitsmijter weer een nummer dat de benen elastisch maakte.
De rest van de nacht (inmiddels met een alhocolpromillage dat de dubbele cijfers naderde) was voornamelijk gewijd aan breakcore in vele gedaanten. Na twee uur breakcore (al dan niet voortgebracht op analoge apparatuur) was het jaarmaximum wel weer bereikt. Gelukkig liepen er nog gasten rond als Mike Gaasbeek van Worm die ons kon vertellen dat de Rotterdamse organisatie wellicht gered is qua financien, maar nog een locatie zoekt omdat ze volgende jaar hun prachtige VOC-pand moeten verlaten aangezien rondom hun honk nieuwe woningen worden gebouwd. En witte burgers gaan niet samen met onafhankelijke en eigenwijzse cultuur, helaas. ZXZW laat gelukkig zien dat het toch mogelijk is om in een tamelijk burgerlijke stad als Tilburg een mooi eigenwijs festival te organiseren – eerder op basis van eigenwijsheid dan door steun van de gemeente, maar dit terzijde.