Black Mountain wonden er in het Gonzo (circus) interview, eerder dit jaar, geen doekjes om: vernieuwing is voor intellectuelen en intellectuelen zien meestal weinig pussy. Elk decennium voor 1970 en na 1980 mag voor Black Mountain uit de annalen geschrapt worden. En zowaar: vijftig minuten lang konden wij ons perfect in die filosofie vinden. Vijftig heerlijke minuten van zacht hoofdwiegen en hard headbangen op bronstige riffs, trippy moog-motiefjes en loodzware baslijnen. Als we er niet zo verdomd mottig van werden, we hadden er geheid vijf spliffs doorgejaagd.
Even daarvoor waren we nog te vinden in de Marquee waar alle hipkids van Pukkelpop verzamelen hadden geblazen voor MGMT. Veel kunnen we hierover niet vertellen, aan wie de plaat al heeft gehoord. U bent mee of u vindt er weinig aan, en live spelen ze’t allemaal even keurig na- hun looks en huidige hipheid ten spijt, blijken MGMT wel degelijk deftige muzikanten die een goeie liveshow laten horen. Een liveshow die wel tien minuten korter was dan aangekondigd. Wat ze laten zién moet u elders navragen, want wij stoten op een overvolle Marqueetent (wel vaker een euvel op Pukkelpop), waar zelfs voor het uithangende videoscherm geen comfortabel plekje was te vinden.
(dv, sb en mt)