Wij hebben hooguit anderhalve song gehoord van Metallica. We gaan u dus niet lastig vallen met onze hoogstpersoonlijke afkeer van hun voor de fans waarschijnlijk weer schitterende show. Maar fan van deze metaldino’s zijn wij al lang niet meer. Na het zien van de overigens onbedoeld hilarische documentaire ‘Some Kind Of Monster’ zijn wij definitief afgehaakt. Trouwens het vuurwerk dat ze afstaken was aan de magere kant. Niets in vergelijking met het vuurwerk dat Chokri weer zal afsteken op het einde van dag 3. (update: Chokri, het vuurwerk mag volgend jaar toch weer iéts meer zijn. Weten we weer waarom we 2,25 euro voor een pils leggen).
The Gutter Twins, dan maar. In april stonden ze nog in de AB, maar toen haalde Greg Dulli het einde van het concert niet. The Rock’n’Roll disease. Héél gezond zag hij er nog steeds niet uit, overigens, maar hij heeft dit keer alleszins wél het einde gehaald. Mark Lanegan was er ook bij, maar als u uw lenzen thuis vergeten was, zou dat u misschien ontgaan kunnen zijn. De man is naar het schijnt allergisch aan frontaal licht. Soit: hij was die grafstem die Dulli’s ietwat melodramatische uithalen ondersteunde. Logisch gevolg: we kwamen ergens uit tussen de blanke sniksoul waar Dulli vanouds het patent op heeft, en de melancholische treurblues waar Lanegan zich heden ten dage mee onderscheidt. Op en top vakwerk, en daarmee het makke aanbod van de dag toch wat overstegen.
(dv, sb en mt)