Op de nieuwe Mind The Gap zijn we van niets meer zeker: zangstemmen blijken geen stemmen meer, we ervaren een euforie die net zo goed kan omslaan in verdriet, en blijken schaduwen in plaats van onheilspellend nu ineens een bron van verkoeling. Inmiddels twijfelen we aan alles. Nou ja, behalve dan aan één ding: postpunk is nog niet dood.
Tracklisting Mind The Gap #162
1. Shoko Igarashi
Yuki Onna – 雪女
Project Tenori
Faneca Music
De Japanse saxofonist en componist Shoko Igarashi, residerend in Brussel, beperkt haar instrumentatie op ‘Project Tenori’ tot de Yamaha Tenori-on, een klein elektronisch instrument met de looks van een vintage computerspel. Gevoel, licht en geluid, drie zintuiglijke sensaties die Igarashi meteen overstag deden gaan voor dit instrument. Igarashi componeerde een overweldigend klankenpalet met dit kleine ding, dat ietwat klinkt als een chaotische computergame-soundtrack, met de prikkelende en stuwende werking van het botsende klankenspel op ‘Yuki Onna’.
2. Caterina Barbieri
Sufyosowirl
Myuthafoo
light-years
In hetzelfde jaar dat Caterina Barbieri de wereld op zijn kop zet met ‘Ecstatic Computation’ werkt ze ook aan ‘Myuthafoo’. Tijdens de vele liveshows experimenteert Barbieri met haar Orthogonal ER-101 modulaire sequencer. Haar handmatig voorgeprogrammeerde sequenties worden avond na avond op een andere manier gecombineerd. Ze speelt met tijd, ruimte en geheugen. Elk stukje geluid wordt op een andere manier aangevuld en klinkt nooit zoals het was. Tot het materiaal dus vastgelegd werd voor ‘Myuthafoo’. ‘Sufyosowirl’ voedt alvast je arpeggio-verslaving.
3. Natural Wonder Beauty Concept
Sword
Natural Wonder Beauty Concept
Mexican Summer
De eenzaamheid bracht Ana Roxanne en DJ Python bij elkaar: hetzelfde jaar dat beide artiesten een album uitbrachten, viel de wereld stil en verhuisde Ana Roxanne naar het grote New York. Het uit zich in een weemoed die doorheen het ganse ‘Natural Wonder Beauty Concept’ sijpelt. Het duo vulde hun tijd met het luisteren naar melancholische indierock, wat resulteert in een stroperig geluid dat deint op triphopbeats met een dromerigheid van synthpop, terwijl het ook nog knipoogt naar IDM en jungle. Voordat het album werd afgerond, pakte Ana Roxanne alweer haar verhuisdozen en werd de vriendschap wederom door eenzaamheid gevoed. En net dát is zo wonderlijk mooi verpakt met dit project.
4. Jantra
Homoom
Synthesized Sudan: Astro-Nubian Electronic Jaglara Sounds from the Fashaga Underground
Ostinato Records
Deze muziek balanceert op het randje waar euforie kan omslaan in verdriet. Uit improvisatie geboren, maakt de elektronische Jaglara die Jantra uit zijn bewerkte keyboard laat stromen ook de zwaarmoedigen onder ons aan het dansen. Niet voor de eerste keer weet een release op Ostinato ons volledig in te pakken. Afrofuturisme voor innerlijke ruimtereizigers.
5. African Head Charge
Microdosing
A Trip To Bolgatanga
On-U Sound
Meer dan twaalf jaar hebben de fans moeten wachten op een nieuw album. In die periode is de cultstatus van African Head Charge alleen maar gegroeid. ‘A Trip To Bolgatanga’ is een muzikale reis naar de thuisstad van Bonjo Iyabinghi Noah, in het noorden van Ghana. Met als vanouds Adrian Sherwood achter de knoppen. In tegenstelling tot het oudere werk van African Head Charge, legde Noah ditmaal voornamelijk de focus op Ghanese handpercussie. Dit natuurlijk aangevuld met gezang en elementen uit dub en dancehall.
6. Léa Boudreau
Recovery
Limaçon
empreintes DIGITALes
Onheilspellende zang, gebrom als neerstortende vliegtuigen, gefluit van kreupele vogels: op ‘Recovery’, dat qua geluid een vreemde middenweg bewandelt tussen turbulentie en sereniteit, gaat het over de lange, moeizame weg van mentaal en fysiek herstel. Léa Boudreau, een multidisciplinaire kunstenaar uit Montreal, schreef het stuk al in 2018, maar nu pas krijgt het op het album ‘Limaçon’ op empreintes DIGITALes een onderkomen. Het duurt soms even voordat alles weer op z’n plek valt.
7. Justin Bennett
Litany
Metempsychosis
Spore Records
Geen wonder dat Justin Bennett zijn aanzwellende elektronica (en het haperende stilvallen erna) een litanie noemt: overgeleverd aan de geluidskunst van Bennett voelen we ons vooral nietig. Op het werk is de stem te horen van Colin Walker, aan wie de track ook is opgedragen. Maar waar? Wij smeken om opheldering!
8. shedir
The Dreaming Skull
Before the Last Light is Blown
n5MD
‘Shadow ambient’, zo noemt de Sardijnse shedir (Martina Betti) het zelf. En al heeft de muziek inderdaad duistere ondertonen, toch heeft de ambient op ‘Before the Last Light is Blown’ (na twee platen op Cyclic Law, nu op n5MD) ook iets moois, zachts, kalms. Zoals deze snoeihete zomer ons ook al leert: schaduw biedt verkoeling.
9. Yann Novak
The Inevitability of Failure
The Voice of Theseus
Room40
Geïnspireerd door de mythe van Theseus, werpt Yann Novak de aloude vraag op: ‘wanneer van een schip na reparatie geen enkel origineel onderdeel meer aanwezig is, is het dan nog hetzelfde schip?’ Op ‘The Inevitability of Failure’ interpreteert hij deze gedachte in geluid: twee bevriende vocalisten werd gevraagd om stukken in te zingen, die Novak vervolgens verder en verder bewerkte − of het nog dezelfde zangers zijn, durven we niet meer te stellen, maar dat het een mooie, lome soundscape is, zeker wel!
10. OK WAIT
Damage
Signal
Golden Antenna Records
Drie lawaaimakers uit Hamburg geven je een intense en emotionele muzikale opdoffer met hun nieuwste worp ‘Signal’. Luide gitaren, zware riffs en drumritmes die je oppeuzelen. De band werpt black metal, doom, noiserock en shoegaze in de postrock-blender en komt heel dicht bij een naar het nekvel-grijpende postmetal-geluid. ‘Damage’ is een slome, weerbarstige, trage headbangers-epos.
11. Enola Gay
PTS.DUP
PTS.DUP
Modern Sky
Goede postpunk komt uit het Verenigd Koninkrijk − jahaaa, voor zulk soort gemeenplaatsen leest men Gonzo (circus) niet. Laten we dan preciezer wezen: goede postpunk komt uit Belfast − kijk, dan komen we nog eens ergens. In deze editie geven we als voorbeelden Chalk (zie verderop), maar ook deze Enola Gay: voortjakkerende gitaren, een steeds getergdere zanger, stuwende drums… Postpunk blijft ook na Brexit een onverminderd goed exportproduct.
12. Lanayah
Staring Blankly
I’m Picking Lights in a Field…
Anima Recordings, Drongo Tapes
Ook dit drietal uit Seattle pakt uit met black metal en shoegaze en voegen daar een stevige grunt aan toe. Het album ‘I’m Picking Lights In A Field…’ werd zonder pauzes ingeblikt en is een veertig minuten lange stroom van intensiteit. Het album voelt als één lange song waarin je heen en weer wordt geworpen tussen post-hardcore, post-metal en ambient. Een polyritmisch avontuur waar ‘Staring Blankly’ je meteen insleurt.
13. Divide and Dissolve
Indignation
Systemic
Invada
Het duo Divide and Dissolve gelooft in de kracht van non-verbale communicatie. Wat zij te zeggen hebben, uiten zij louter door hun muziek. En die is overweldigend. Heftige riffs, dreunende percussie, opboksende synths en saxofoon, in duel met ingetogen orkestrale momenten. De verstilde, neo-klassieke intro van ‘Indignation’ barst uit in een zware gitaarexplosie en blijft woekerend op de achtergrond een plek eisen. Die imponerende zwaarte ziet het duo als symbolisch voor de staat waar de wereld zich in bevindt. Divide and Dissolve volharden in hun strijd voor erkenning en gelijkheid.
14. Shapednoise
Savage Mindedness
Absurd Matter
Weight Looming
Wees voorzichtig met de volumeknop bij ‘Savage Mindedness’. Het plotse gehoorverlies van Nino Pedone, en het langzame herstel, levert een album waarop hij een brutaal en luid geluidenpakket etaleert. Schipperend tussen hiphop en deconstructed club, doet Shapednoise een poging tot reconstructed club. Met medewerking van onder meer Armand Hammer en Moor Mother, duwt Shapednoise neo-grime beats, rap en schelle klanken in een allesoverrompelend sounddesign.
ERRATUM: De tracklisting zoals die achterop de cd-hoes gedrukt staat, is incorrect: track 11 is van Enola Gay, track 12 van Lanayah.