Voor Christiaan de Wit begon de Rewire-zaterdag met een noise-intro van het energieke Moin, waarna Hasret Emine al vroeg een hoogtepunt zag met de existentiële maar ook dansbare hiphop van Infinity Knives & Brian Ennals. Vervolgens stonden we in de rij voor Sélébéyone, braken we onze geheugenkluis vol emoties open bij Lucy Liyou en werden we devote volgers van het Chua-isme in de Grote Kerk tijdens het optreden van Lucinda Chua.
Moin
‘Hello? Do you hear me? Can you hear me? You don’t know me. But I know you. I sure as fuck know you!’, het is de tekst van de track ‘Melon’, die na een stevige noise-intro hard en onder luid gejuich binnenkomt bij het publiek. De ongemakkelijke zinnen die te horen zijn op het werk van de Britse band worden uitgesproken met een Amerikaans accent, een opmerkelijk gegeven dat de nieuwsgierigheid naar dit optreden onder het Rewire publiek ongetwijfeld nog wat groter maakt. Veel openheid van zaken geven de bandleden – die meer op elkaar dan op de toeschouwers in de zaal gericht zijn – niet tijdens het optreden. De show van de door Joe Andrews en Tom Halstead opgerichte band is explosief, fris en bij vlagen funky, met daarin een hoofdrol voor drummer Valentina Magaletti die met haar originele ritmes grote indruk maakt. Daarmee creëert ze een energieke leidraad voor een verslavend muzikaal verhaal van grote abstractie dat behalve door drums gedomineerd wordt door zware baslijnen, gierende gitaren en spookachtige soundscapes. (cdw)
Infinity Knives & Brian Ennals
Hiphopacts kunnen een tikkeltje ongemakkelijk voelen op festivals waarvan het grote deel van het publiek niet zoveel met het genre te maken wil hebben. Rewire is echter niet zo’n festival – juist de focus op het experimentele maakt dat Infinity Knives en Brian Ennals voor een publiek staan dat geëngageerd is met de set. Dat komt ook grotendeels door de aanstekelijke energie van het duo, die een mix van poëtisch-kritische teksten over elektronische, filmische jaren 80 sounds laat horen. Het tweede album van het duo, het in 2022 uitgebrachte ‘King Cobra’, is door Loud & Quiet uitgeroepen tot album van het jaar. De teksten van Ennals zijn volgens hem niet bedoeld om over te lachen: de act komt uit de Amerikaanse stad Baltimore, waar in 2015 na de brute moord op de 25-jarige Freddie Gray massale demonstraties plaatsvonden tegen politiegeweld. Veel van Ennals sterke teksten gaan ook over politiegeweld, maar Ennals weet existentiële vraagstukken ook dansbaar te maken, zoals op discoplaat ‘A Melancholie Boogie’. De afwisselingen vallen zo soepel in de producties van componist en multi-instrumentalist Infinity Knives dat ze voelen als natuurlijke transities. Net zo natuurlijk voelt ook de manier waarop het duo zowel vers aanvoelt, als een old school hiphop act. Een hoogtepunt van Rewire 2023. (emi)
Lucinda Chua
De keuze van Rewire om cellist en zanger Lucinda Chua in de Grote Kerk te plaatsen, is een van de beste keuzes die het festival dit jaar heeft gemaakt. Afgelopen maart kwam haar debuutplaat ‘YIAN’ uit, een prachtige combinatie van soundscapes en zachte popnummers die in de Grote Kerk perfect tot hun recht komen. Perfect is niet een woord dat hier overdreven wordt gebruikt: waar je ook zit in de kerk, of dat nu in de opstelling stoelen is voor de speakers of in de kerkbanken aan de zijkant, de stem van Chua en de melodieuze, dromerige muziek galmen door de ruimte alsof je je waant in een sprookje. Dit is niet enkel door het decor, maar juist ook doordat Chua geen enkel moment verveelt. Voor het slotnummer nodigt ze vocalist Hatis Noit uit, die voor Chua optrad in de kerk. Het is een verfijnde combinatie van twee vocalisten die elkaar niet alleen aanvullen, maar ook versterken. Een dromerige kerkdienst die zelfs de meest ongelovigen onder het publiek heeft bekeerd tot het Chua-isme. Haar stem betovert alle kerkgangers tot stilte, wat na de set uitmondt in een daverende staande ovatie. (emi)
Sélébéyone
De lange rij buiten de zaal doen vermoeden dat Sélébéyone al een grote fanbase heeft, terwijl de zaal – wanneer de deuren na een lange soundcheck later dan gepland openen – niet eens zo vol is. Toch spat de verwondering van het publiek af tijdens het optreden van Sélébéyone, Wolofs voor ‘kruispunt’. De sound zelf is zeker weten een kruispunt, namelijk van experimentele avant-garde, free jazz en tweetalige rap met spoken word. Lastig te definiëren dus, maar dat maakt de act niet minder interessant. De saxofoonsolo’s van Steve Lehman en Maciek Lasserre vallen vlekkeloos in de drums, terwijl de Wolofse teksten van Gaston Bandimic en Engelse teksten van HPrizm (High Priest) als een rustige, spirituele vertelling over de muziek hangen. Sélébéyone neemt zijn tijd om te raken op momenten die je niet verwacht, verrast telkens met klanken en combinaties die te dissonant zouden klinken als ze slecht waren uitgevoerd en weet vanaf het moment dat de artiesten het podium betreden de aandacht op zich te houden. Free jazz en spoken word zijn los van elkaar al genres waar lastig een duidelijke lijn in te horen valt – niet iedereen heeft er een oor voor – maar als combinatie weet Sélébéyone een interessante en originele fusie van verschillende genres te creëren die doet denken aan iconische jazzplaten uit de jaren 1970. (emi)
Lucy Liyou
In Korzo begint Lucy Liyou op de zaterdag aan haar tweede set op Rewire, waar Liyou ons meeneemt in hun intieme beleveniswereld. Via intense lyrics en indrukwekkend pianospel toont hen het bereik van hun stem. Hun intrinsieke nummers, die afwisselen tussen experimentele ambient en klassieke pianostukken, doen denken aan de drone-achtige sound van ANOHNI en meest emotionele nummers van FKA Twigs. Ondersteund door multi-instrumentalist Nick Zanca neemt Liyou ons mee op een emotionele reis, met invloeden uit Pansori (Koreaanse folk opera) en experimentele klankcombinaties. De set voelt als het openbreken van een geheugenkluis vol emoties die je als mens niet dagelijks kunt voelen, anders zou geen van ons nog gezellig koffie kunnen drinken of kunnen concentreren op onze baan. Ontroerend, verwoestend, hartverscheurend en toch ook als een knuffel van een goeie vriend: Liyou weet te raken op verschillende niveaus in het onderbewustzijn, onze diepste wonden helend. Na de set vertelt Liyou dat de LP’s van het opkomende album ‘Dog Dreams’, die in mei verschijnt, bijna uitverkocht zijn. Al snel haast een grote groep uit het publiek zich na de staande ovatie het podium op, waar Liyou binnen enkele minuten al roept dat de LP’s – inderdaad – uitverkopen. Lees ook in GC#174 het interview met Lucy Liyou. (emi)