Rewire pakt uit: Fever Ray, Godspeed You! Black Emperor, Tim Hecker en zelfs Kelela zullen zalen doen vollopen. Ook al staan deze vier namen aangestift, er blijft heel wat meer te ontdekken. Rewire vindt, zoals steeds, de betere balans tussen onbekend, doorbrekend en superster.
Dromen
In de nieuwste lichting ambient-producers die teruggrijpen naar elementen uit shoegaze, new age en trance vind je artiesten als Rachika Nayar, lucy gooch en Malibu. Malibu schrijft op Bandcamp van de oceaan te houden. De weidsheid die je terugvindt in die immense plas, vind je ook op het in 2022 verschenen ‘Palaces Of Pity’. Denk: etherische stemmen en grote uitdijende, in reverb verzuipende klanken die je meeslepen in een oceaan van dromerige ambient. Het Slowaakse label Warm Winters Ltd. heeft van ambient zijn handelsmerk gemaakt. Helaas word je op deze fijnproeversdriedaagse aan slechts één artiest uit hun discografie voorgesteld: de Poolse componiste Aleksandra Słyż bracht op ‘A Vibrant Touch’ hypnotiserende minimale drones gespeeld op haar modulaire synth en verder opgebouwd met een klassiek strijkerstrio en een saxofonist. Hiermee maakte zij een vervolg op ‘Human Glory’, waarop ze ook al experimenteerde met drones, maar die fragmenten doorspekte met allerlei cut-up-technieken en stevige klankexperimenten. Een veelzijdige producer die, vasthoudend aan een basisgeluid, de drones op een eigenzinnige manier weet te manipuleren, waardoor zij de modulaire synth een nieuwe weg inleidt.
Dylan Henner bracht twee albums uit bij AD93 die in een mum van tijd uitverkochten. Op ‘The Invention Of The Human’ en ‘You Will Always Be’ bouwt hij een heel serene wereld waar ambient en experiment elkaar voorzichtig ontmoeten, terwijl in de songtitels een verhaal wordt verteld. Henner strooit feeërieke vocalen uit over het geheel. Die stemmen worden op Rewire exclusief live gebracht.
Twee
Het Braziliaanse duo M. Takara & Carla Boregas heeft net São Paulo ingeruild voor Berlijn. Een verhuis die ze niet voltooiden alvorens eerst een laatste ode, ‘Grande Massa D’Agua’, aan hun oude thuisstad te brengen. De plaat schittert met ingetogen percussie die aan de haal gaat met warme basgeluiden, en een jankende synth die een warm dubgeluid toevoegt. Een ander duo om naar uit te kijken is het Australische CS + Kreme dat in april voor de allereerste keer op een Nederlands podium zal staan. Het tweetal speelde zich meteen de belangstelling in met debuut ‘Snoopy’ voor The Trilogy Tapes. Opvolger ‘Orange’, bevestigt niet alleen de status die de Australiërs de voorbije 690 dagen met trots mochten dragen, maar laat ook zien dat CS + Kreme weten hoe beklijvende, sidderende elektronica te maken. Maar de concurrentie is meedogenloos. Er is namelijk ook KAKUHAN, bestaande uit elektronicaproducer Koshiro Hino, bekend van Goat, en cellist Yuki Nakagawa. Wat dit tweetal neerzet op hun debuut ‘Metal Zone’ is om bij weg te dromen. Wil je knetterende, sidderende elektronica met een warme dubsound, waar ritmes als pingpongballetjes tegen elkaar opboksen zonder in een chaos te verdwijnen, dan moet je gewoon naar KAKUHAN.
Dansen
Vink ABADIR en Osheyack aan. Beiden houden van ritmische tegendraadsheid en hebben een manier gevonden om hun invloeden te injecteren in uitgelebberde dansritmes die aanleunen bij deconstructed club. Waar dat genre soms in chaos eindigt, hebben beide producers de ritmes stevig vast. ABADIR wordt live vergezeld door HOGIR, die percussie zal spelen. Oefen alvast je maqsoum-maatvastheid en gooi er wat jungle, glitch en reggaeton doorheen. Iemand die de normen en verwachtingen verstoort, verdient al je aandacht. Authentically Plastic wordt door de conservatieve politici in Oeganda ook wel ‘de demon van de Nijl’ genoemd. Als die dan ook nog eens net een verbluffende plaat heeft uitgebracht waarop ritmes centraal staan, weet je dat dit een opgehitste dans wordt.
Slikback jongleert met trap, drill, footwork en breakbeat en plaveit die mengelmoes met dubstep en techno-zweetpartijen. Schuifelend tussen dansbaar en de huidige +160BPM-trend en sneller. Op Rewire zal zijn show vergezeld worden door de visuele lekkernijen van de Londense ontwerper Weirdcore. Als dansen en verlekkerd kijken naar een waanzinnige audiovisuele liveshow je niet uit balans brengt, wordt dit een avontuur.
Het is vooral toch uitkijken naar LSDXOXO. Onbeschaamd queer, glitter, teksten die niets aan de verbeelding overlaten, een ritmisch, euforisch geluid en een show die synoniem staat aan queer liberation. De in Philadelphia geboren producer combineert ghetto house, hardcore, Baltimore club en techno met pop. Stilzitten is onmogelijk. Jezelf de vrijheid in dansen is de leuze van de avond.
Eigenzinnig
Het is diezelfde drang naar vrijheid die ook Sarahsson in haar geluid verpakt, inspiratie halend uit klassieke muziek, metal, harsh noise en hardcore. Die diversiteit in haar invloeden en de manier waarop zij elementen daaruit gebruikt, vinden hun basis in haar verwerping van het hokjesdenken en de genderbinariteit. Puur queer in alle betekenissen van het woord. Zijzelf omschrijft haar werk als goddelijke vreemdheid.
Een omschrijving die ook Zoë Mc Pherson totaal niet zou misstaan. Bij hun nieuwe album ‘Pitch Blender’ hoort ook een visueel totaalspektakel ontworpen door Alessandra Leone. De video’s bij de singles kan je alvast verorberen als aperitief. Maar bij McPherson telt absoluut de totale belevenis.
Solisten
Dale Cornish is een naam die je wel herkent, maar waar je niet meteen een geluid bij kunt plaatsen. Hijzelf doet dat ook niet. Op zijn laatste worp ‘Traditional Music Of South London’ roept Cornish de geest op van de verdwenen gay-hotspots in Londen. Als fervent clubber draagt hij minstens twintig jaar Londen in zich en dat vertaalt zich ook in zijn sound. Cornish neemt je mee langs de troubadours en de in glitter ondergedompelde dubfeesten.
Terwijl Youniss zich op zijn debuut nog wentelde in beats, duwt hij nu de distortion-pedaal in en brult hij de voorbije jaren uit zijn lijf: de woede, de paniekaanvallen, het leven als een zwarte man met een Arabische naam in West-Europa. Vanuit dit onbehagen creëerde hij een show waarin al zijn invloeden en werk (zowel mode als scenografie) samenkomen.
Als je iets compleet anders wilt, kan je ‘Aura’, het in 2022 verschenen album van stemkunstenaar Hatis Noit beluisteren. Op dit album, en ook in haar vorige werk, zet de Japanse haar stem centraal. Ondanks haar achtergrond, haalt ze niet alleen invloeden uit het Japanse gagaku, maar leent ze ook elementen uit Bulgaarse en Gregoriaanse gezangen. Een divers palet dat puur gedragen wordt door haar stem. Uitermate beklijvend. Tevens is het uitkijken naar Lucy Liyou. Liyou maakt bevreemdende geluidsnarratieven van veldopnames gemengd met spraaktechnologie en haalt verder invloeden uit Koreaanse opera en audioboeken. Dit alles wordt herverpakt en opnieuw opgebouwd rond klanken waarbij de term ‘musique concrete’ je enige houvast biedt. Absoluut te ontdekken, want dit gaat verder dan ‘iets louter muzikaal’.