‘Zonder quarantine was het album er nooit geweest. In de vijf jaar ervoor hadden we maar vijf nummers geschreven.’ Jack Looker, gitarist en songwriter, kwam een paar dagen z’n kamer in Brighton niet uit en schreef grote delen van ‘The Great Regression’. Een luidruchtige expressie van Groot-Brittannië anno nu; grimmig en gepolariseerd. Ditz was los.
Britse realiteit
Vaak wordt Ditz als hardcore gelabeld, wat Looker (deels) snapt: ‘Dat punk-aspect zit erin, maar ik zie ons meer als noiserock met invloeden van post-hardcore. Fugazi is een gedeelde liefde, net als Metz. Het was bij een show van Metz dat Ditz ontstond. De bandnaam is een samentrekking van DIIV en Metz, twee favorieten.’ Er is iets in het geluid wat onmiskenbaar Brits is, en een vergelijking met bands als USA Nails en Bad Breeding klinkt logisch voor Looker: ‘Ik snap wat je bedoelt. We zijn grote fans van USA Nails, maar klinken anders. Je hoort bij allebei de Britse realiteit in de muziek. Niet alleen de politiek en Brexit, maar alle gevolgen voor onze samenleving en ontwikkelingen in de wereld. De muziek is een uitlaatklep van die frustratie.’
Vlaggendragers
Looker licht op als hij over de plaat praat. Na twee ep’s vond Ditz focus in muziek, maar ook in artwork en video. Elk aspect, elk nummer, alles moest kloppen: ‘Voor mij was het een erg persoonlijk proces, die nummers betekenen veel voor me. ‘Instinct’ schreef ik nog op de universiteit en hebben we voor de plaat als een revolver ontmanteld en opnieuw opgebouwd. In de studio kreeg het een geheel nieuw leven. Het is vrij zeker de bandfavoriet.’ Opvallend zijn de teksten van Cal Francis, met ‘I Am Kate Moss’ als een goed voorbeeld, beaamt Looper: ‘De teksten van Cal zijn nooit on the nose, maar bevatten wel een boodschap. Kate Moss staat hier symbool voor een ongezond heroïne-ideaalbeeld in een nummer over lichaamsdysmorfie. Maar de muziek komt eerst, we willen geen vlaggenzwaaiers zijn, al zetten we je wel graag aan het denken.’
Louisiana
Een jaartje verder inmiddels en Ditz komt met een opvolgplaat, een live-versie van ‘The Great Regression’, getiteld ‘On The Bai’ou’. Een dubbele grap, grinnikt Looker: ‘De opname was in een club genaamd Louisiana in Bristol, dus de verwijzing naar de Bayou is een grap. Maar zoals het nu geschreven is, verwijst het ook naar het accent uit onze regio. Tot nu toe heeft nog maar één persoon die grap gezien.’ Maar waarom een live-versie maken van je album? Is Ditz misschien vooral een live-band? ‘Live spelen en platen maken vullen elkaar aan, maar we zijn wel echt een live-band. Op het podium staan blijf ik geweldig vinden en de nummers zijn daarvoor geschreven. Live klinken we zoals op plaat, met uitzondering van ‘No Thanks, I’m Full’. Dat nummer krijgt nooit dezelfde uitvoering.’
Podium
Ditz speelde in februari op Grauzone. Paasop volgt nog. De band houdt van Nederland, met een speciale voorliefde voor Eindhoven. Onlangs werd in Popei aan nieuwe nummers gewerkt (een ep, denkt Looker). Er staan festivals en clubs op de poster. Allebei goed, zegt Looker: ‘We speelden plots op La Route Du Rock in Bretagne voor 5.000 mensen. Dat voelde voor mij alsof we op Glastonbury stonden. Natuurlijk wil je dat elke dag wel, maar in kleine clubs komen we het beste tot ons recht. Allebei prima, we deden vorig jaar zeventig shows en het reizen is saai, maar de ontmoetingen en ervaringen maken alles goed.’