Zoals ik hier ooit eens eerder heb geschreven, ontwaar je soms toevallige parallellen tussen de verschillende artikelen wanneer je deze bij elkaar zet voor de eindredactie en vormgeving.
Nu werd ik dit keer ingefluisterd door Stijn Buyst, die als eindredacteur opmerkelijke dwarsverbanden zag. Het gaat deze editie namelijk verdacht veel over community. Zoveel zelfs, dat er een levendige discussie in de redactie ontstond of er wel een goed Nederlands woord voor is (‘Gemeenschap klinkt zo kerkelijk’ kwam voorbij). Gezien ik hier nog steeds de Engelse term bezig, laat het antwoord zich raden…
Soms is het communitygevoel heel tastbaar, bijvoorbeeld door een samenwerking bij een platenlabel, zoals billy woods beschrijft. Of WU-LU die vrienden laat meerappen op zijn platen. Maar het kan ook een meer abstract gevoel zijn. Zo roept Nag de community op om kraakpanden waar zij optreden te blijven steunen, en beschrijft VULVA het communitygevoel aan de hand van een netwerk van mensen die mekaar vinden in dezelfde kroegen en elkaars t-shirts dragen wanneer ze optreden. Gus Fairbairn is dan weer stellig dat hij nooit de Alabaster DePlume van vandaag had kunnen worden zonder de liefdevolle musicking-community van Total Refreshment Centre.
Nu is het natuurlijk al snel zo wanneer je in de rafelrandjes opereert, zoals wij bij Gonzo (circus) dat doen, dat je al snel tot een community gaat behoren, bewust of onbewust. Dat werd Tjeerd van Erve pijnlijk duidelijk toen hij de nieuwe plaat van het Belgische The World Of Dust ging recenseren. Tjeerd ontving de promo van de nieuwe cd uit de handen van Stefan Breuer zelf, terwijl diens kinderen om hem heen door de tuin renden. Ik vind het tekenend voor de saamhorigheid die er nog steeds heerst en ben blij met de eerlijkheid waarmee Tjeerd toegeeft dat ‘ie misschien niet objectief genoeg is om een recensie te schrijven. Hadden we de plaat aan iemand anders moeten geven? Misschien… Maar aan de andere kant legt het heel mooi een ader bloot: we dobberen met z’n allen nog steeds op een hele kleine kurk – muzikanten en schrijvers, maar ook programmeurs, curatoren, beleidsmedewerkers en een hoop mensen die tegelijkertijd in verschillende van deze hoedanigheden opereren. En ook dat vind ik onze taak om te laten zien. Dus ja: de recensie mocht door.
Stijn Buyst wist mij daarnaast te melden dat hij een paar weken geleden dichter bij huis ook op een onverwacht manier het communitygevoel heeft mogen ervaren. Hij was verguld te mogen meemaken hoe meer dan tien Antwerpse organisaties uit de underground de rangen sloten om een festival te organiseren als eerbetoon aan de laatst overleden fotograaf Mark Rietveld.
Mark Rietveld is jaren fotograaf geweest in de Antwerpse underground, en stond in die hoedanigheid vaak in Gonzo (circus). De laatste keer was dat voor een Antwerpen-special, zo’n twee jaar geleden. Met Mark is die community een markant figuur en haarscherpe chroniqueur kwijtgeraakt.
Lees de mooie woorden van Stijn over Mark Rietveld, en en passant ook die community in Antwerpen, in zijn In Memoriam op onze website.
Veel lees- en luisterplezier.
Tijs Heesterbeek
Hoofdredacteur