‘t Geruis komt met alweer het vierde album in twee jaar tijd. Op ‘Bain D’Étoiles’ staat werk uit zijn beginperiode. Ook hier sluimert zoals gebruikelijk zijn fragiele ambient voor het gevoel eindeloos door, met flarden synthesizer en tapes in loops. Het geheel klinkt nog steeds spookachtig, maar dit keer op een onheilspellende manier in plaats van desolaat. Bijvoorbeeld op ‘De Reus Ontwaakt’ waar een synthesizer omineus galmt als een klokkenspel. En ‘L’Echo De L’Eau’ draait om een steeds spannender wordende melodielijn. De korrelige textuur van voorgaande albums komt slechts sporadisch terug; frappant genoeg op de hoogtepunten van het album. Ruis doordringt het intieme ‘Quelque Chose De Perdue’ terwijl ‘L’Appel’ intrigeert door een rustgevende sample van iemand die loopt op een grindpad. Maar vaak krijgen de synthesizerloops een vlakke begeleiding op samplegebied, waardoor de nummers flets en generiek overkomen. Het verlaten karakter van eerder werk is verdwenen. ‘Bain D’Étoiles’ mist daarom hetgeen wat ‘t Geruis tot een boeiende artiest maakt en voelt daardoor aan als een zijstap in zijn oeuvre.