Afgelopen dinsdag was het warm in de Kortrijkse Pit’s, heel warm. Konden de optredende bands ons voldoende overtuigen om binnen te blijven staan?
Even Bandcampen, want Mesher kenden we niet. Wat we hoorden beviel ons wel. We besloten dan maar voor een keer te zorgen dat we op tijd kwamen om ook het voorprogramma integraal mee te pikken. En zie, het lukte nog ook. We waren nog ruim op tijd om eerst wat te tateren en te blauwelieren.
Muziek op fysieke dragers heeft Mesher, met leden die eerder het mooie weer maakten (en maken) bij Youff, Maze, Moar en Crowd of Chairs, nog niet. Het debuutalbum is gewoon digitaal te luisteren (of te kopen) op hun Bandcamppagina. We duimen dat het snel mag gebeuren want wat Mesher neerzette beviel ons behoorlijk goed.
Groovy noiserocken
Heel groovy noiserock die de repetitiviteit en het minimalisme van krautrock heeft geïncorporeerd in het geluid, dat kregen we met veel zwetende branie voorgeschoteld. Veel van hetzelfde hoorden we hier en daar zeggen, maar net die herhaling zoog ons mee in de muziek. Jammer genoeg stopten ze even tussen de nummers, wat voor ons niet had gehoeven. Maak er maar een vlot aan elkaar hangende, ononderbroken set van. Dan is het beoogde trance-effect ongetwijfeld een stuk efficiënter. En de baard in de keel krijgen bij de zanger, dat ook. Nu klonk die eerder als een schreeuwend eunuchje.
Kleine minpuntjes zijn het, zeker voor een beginnende band die zich met volle goesting van zijn taak kweet in een overvolle en uitermate warme Pit’s.
Grote gebaren
Het was al 21h toen de mannen van Low Life hun gerief begonnen op te stellen. Rijkelijk laat voor een club waar livemuziek om 22h moet stoppen. We kregen het bovendien al snel op onze heupen toen de zanger van dienst maar bleef mekkeren dat hij zijn zang niet hoorde. Doe je oordopjes dan uit hé, sukkel, dachten we met vele anderen.
We hoorden dat er van de oorspronkelijke band, die vorig jaar de plaat ‘From Squats to Lots: The Agony and the XTC of Low Life‘ uitbracht, maar weinig meer overbleef. We hoorden na het concert ook veel geklaag over het concert. Slechts vijf nummers gespeeld, een zanger die dacht dat hij bij een hardcoreband speelde (hij was waarschijnlijk vergeten dat hij bij een postpunkbandje zong) met de typische luchtvuistslagen, een band die leek op automatische piloot te spelen en er eigenlijk voor de rest nogal ongeïntersseerd bij liep. Het was alsof de plek waar ze moesten spelen niet goed genoeg was voor hun hooghartig zieltje. De band uit Sydney, Australië kan nochtans beter dan wat we vanavond kregen voorgeschoteld, zo denken we toch.
Nu was het balen. We slaagden er zelfs niet in langer dan twee nummers binnen te blijven. Buiten hoorden we het net zo goed en moesten we niet op de zanger staan kijken. Wel verrassend: het aantal mensen dat deze band kende, van jong tot oud. Mooi is dat.
Gezien: Mesher + Low Life – Pit’s, Kortrijk – 5 juli 2022
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Bart Marescaux