In 2015 publiceerde de Engelse schrijver Robert Macfarlane het boek ‘Landmarks’. Een deel van dat boek bestaat uit woordenlijsten die horen bij bepaalde landschappen, in verschillende dialecten en talen die op de Britse eilanden gesproken worden. Hij zag de noodzaak voor dat boek, omdat de uitgever van een Engels woordenboek voor kinderen van plan was veel woorden te schrappen die te maken hadden met buitenactiviteiten en de natuur, en die te vervangen door termen op het gebied van digitale media. In Australië is nu iets vergelijkbaars verschenen: een album met geluiden van vogels die weleens zouden kunnen verdwijnen. ‘Songs Of Disappearance’ bestaat uit drieënvijftig tracks, elk gewijd aan één soort. Die worden voorafgegaan door een mix van die vogels, met een secuur oor ruimtelijk bij en over elkaar geplaatst. Het is zoals Felicity Mangan in een interview met dit blad vertelt: de variëteit van klanken gaat elke verwachting te boven. Toegegeven, de meeste tracks zijn kort tot ultrakort, en muziek zal je het niet gauw noemen. Maar het is een bijzonder genot om getrakteerd te worden op zo’n schier onuitputtelijke reeks extravagante klanken, zoals het zowel mechanische als melodische snorren en ratelen van de satijnblauwe prieelvogel, het bizarre klagen en roffelen van een fregatvogel, en de beurtelings hoge en lage roep van een zogeheten thermometervogel. In Australië gooit dit album hoge ogen. Afgelopen december verdrong het grootheden als ABBA, Michael Bublé en Mariah Carey uit de top-5. Het laatste nieuws is dat de organisatie achter dit album campagne voert om het op de eerste plaats te krijgen. Zoiets zouden we in onze contreien moeten hebben. Een lp met lokroepen van bronstige alfamannen uit het bedrijfsleven, als opmaat naar hun verdwijning.