Sinds 1994 gaan achter Immersion Malka Spigel (Minimal Compact) en haar echtgenoot Colin Newman schuil. Als die laatste het niet te druk heeft met Wire tenminste, wat gelet op de spaarzame output van Immersion niet heel vaak is. De eerste platen van Immersion voelden altijd een beetje doelloos. Fraai geproduceerde technische IDM-hoogstandjes die verder niet veel om het lijf hadden. Maar de ambities zijn inmiddels wat praktischer. Een gedegen motorik-beat (op een nummer van de hand van Holy Fucks Matt Schulz), warm brommende analoge elektronica, een paar akkoorden op een gitaar – meer heeft het duo op de meeste nummers niet nodig voor hun hedendaagse krautrock-variant. Denk Roedelius’ ‘Selbstportrait’ of Eno & Harmonia’s album met duurdere drummachines en digitale productie. Het is allemaal niet heel ingewikkeld, en hier en daar duikt er een beetje flauw element op, zoals het orgeltje op ‘Io’, maar een kniesoor die daar over valt.