Componist Claudio F Baroni noemde dit album ‘Motum’. De titel is ontleend aan het afsluitende stuk ‘Perpetuo Motum’, onafgebroken beweging; een opvallende titel voor een album met muziek die aanvankelijk vrijwel stil lijkt te staan. De drie opeenvolgende stukken maken de indruk van een druppel die zijn reis naar beneden over een raam aarzelend begint, gaandeweg snelheid opbouwt en zich tenslotte in een kronkelende lijn een weg omlaag zoekt. Het eerste stuk ‘in CirCles II’, met geconcentreerde precisie uitgevoerd door ensemble Modelo62, is opgebouwd rond slagwerkinstrumenten. Uiterst traag speelt de percussionist hooguit twee tonen op buisklokken, vibrafoon of gong, met mallets dan wel strijkstok. Cellist, elektrische gitarist en toetsenist waaieren er in pasteltinten waaieren omheen, soms in rillende sluiers, dan weer in kleurrijk oplichtende akkoorden. Terwijl de percussie nagenoeg statisch blijft, zijn het de drie andere instrumenten die het klankbeeld doen wiegen als een bootje in de deining. In ‘SoLo VIII-Air’ zit de beweging vooral in het langzaam uittrekken en induwen van registerstops van orgels in het Orgelpark door Ezequiel Menalled van Modelo62 en Baroni zelf. Het gevolg is dat luchtdruk en klankkleur steeds verandert. Zacht opklinkende lage en hoge tonen en akkoorden worden onderbroken door stiltes. Zo ontstaat telkens weer een intrigerend spel tussen net wel en net niet hoorbare muziek, die je oren op steeltjes zet. Het stuk is opgedragen aan Phill Niblock. Merkwaardig eigenlijk, omdat er veel minder duidelijk sprake is van micro-afstanden tussen tonen dan in het eerste stuk, al krijg je door het manipuleren van de stops wel licht glijdende effecten. Die vormen het hoofdmenu in ‘Perpetuo Motum’, waarin de vier leden van een strijkkwartet al glijdend op zoek lijken naar een evenwicht, dat ze soms vinden in een akkoord, dat even de tijd stilzet, maar uiteindelijk uitdoven naar stilte.