Deze band is gepokt en gemazeld in de lokale Australische scene. Alle bandleden hebben pakken ervaring op de teller staan bij tal van Aussie bands, maar gooien toch de hoogste ogen met Deaf Wish waarvan deze plaat intussen hun vijfde worp is. Terug uitgebracht door Sub Pop nadat ook ‘Pain’ (2015) daar onderdak vond. Als rock al dood zou zijn zoals sommigen beweren, dan wil Deaf Wish graag het tegendeel bewijzen door die onwetenden met de neus op de feiten te drukken. Dat het daar niet altijd even okselfris ruikt moeten die daar dan maar bijnemen. Dat de geest van Sonic Youth ongegeneerd door de songs waadt ook. ‘FFS’ is zo’n vintage Sonic Youth kloon, wat door de zang van Sarah Hardiman nog extra onderstreept wordt. Rafelige noiserock, indie-rock, postpunk en psychedelische rock waaiden allemaal via de studiovenster binnen, en worden voorzien van verslavende melodieën. Het vraagt dikwijls wel wat krabwerk om deze aan de oppervlakte te krijgen. Dat was op de vorige plaat ‘Pain’ al duidelijk en de lijn van dat album wordt ook op deze netjes doorgetrokken. De songs zijn hier evenwel gelaagder en misschien niet zo in-to-your-face als op de vorige. Opener ‘Easy’ is daar een mooi voorbeeld van, die met zijn wervelende dissonante gitaarlijnen tegen een zich opwindende drum, een balans probeert te vinden tussen noise en groove en daar met verve in slaagt. De zang wordt heel de plaat door telkens afgewisseld tussen de verschillende bandleden. We hadden de link met die andere band al eens aangehaald dus gaan we dat niet meer herhalen. Alle songs op deze plak klinken hongerig, energiek en soms wat onder de invloed. Voor die combinatie mag je ons altijd wakker maken.