Hoewel het soms lijkt alsof IDM iets exclusief Brits is, zijn er ook in de rest van de wereld wel degelijk artiesten in het genre actief. Niet in de laatste plaats de Amerikaan Richard Devine, die sinds midden jaren 1990 uitblinkt in complexe, glitchy elektronica. Waarom Devine minder aanzien heeft –of in ieder geval minder bekend is– dan Autechre, aan wiens werk zijn muziek het sterkst verwant is, weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat hij veel minder releases op z’n naam heeft, maar misschien ook omdat er een soort maximum is aan hoeveel complexe elektronica een mens kan hebben. Ik ben na acht uur ‘NTS Sessions’ wel weer even klaar met Autechre –en alles wat er op lijkt. Wat niet erg fair is naar Devine toe, want ‘SortLave’ is uitstekend, mits je je beats liefst ingewikkeld hoort, uiteraard. Minder ingewikkeld, en vooral ook minder kil dan op voorganger ‘RISP’ (2012), iets wat vooral het gevolg lijkt van de overgang van digitaal naar analoog, want ook Devine is inmiddels met modulaire synths in de weer. De plaat opent met twaalf minuten chaotische collage van elektronische geluiden, een soort modulaire variant van het orkest dat zijn instrumenten stemt voor het echte werk begint. Op de nummers die volgen wordt het geluid dichter en meer geordend. Soms openbaart er zich een beat, die ondanks hectisch stuiterende kickdrums toch bijna altijd 4/4 blijkt te zijn, en na een paar tracks neemt de structuur vastere vormen aan. Devine maakt veel gebruik van galm en andere effecten om diepte in zijn muziek te brengen, wat helpt om de über-technische klanken meer in de tastbare wereld te plaatsen, en her en der zorgen subtiele melodische elementen voor verder contrastwerking tussen technologie en mens. Fijne uitdagende elektronica, ook voor fans van Rashad Becker, Dalglish of Second Woman.