Zangeres Stephanie Pan, eerder al geportretteerd in dit tijdschrift, is een van de drijvende krachten achter het Modern Bodies festival. Als er iets als vanouds geïntegreerd is met het lichaam, dan is dat de stem. Maak je echter een opname van die stem, en plaats je die op cd in een omgeving van elektronica, dan gebeuren er ineens heel andere dingen. De stem is losgeweekt van het lichaam, is nog wel te herkennen als menselijk, maar gaat een symbiose aan met die digitale media. Het resultaat is een muzikale cyborg. In de manier waarop Pan op ‘Have Robot Dog, Will Travel’ haar stem ingebed heeft in allerhande lo-fi technologieën heeft deze muziek raakvlakken met het werk van Robert Ashley. Ze geeft er wel een heel eigen invulling aan. Luister maar eens naar ‘Song For Being Alone #1’. Het begint met een schitterend opgemaakt bed van belgerinkel, mollige gebroken akkoorden op een keyboard en overtrekkende ruis. Daar zingt Pan een lied overheen waar een diep onvervuld verlangen uit spreekt. Ze splitst haar stem in een verdubbeling die uitloopt naar een duet dat het hart tegelijkertijd verwondt en balsemt. Soms doet de muziek denken aan de rituele buitenissigheid op ‘Bread Woman’ van Anna Homler. ‘Beast’ is een vocale krachttoer die zich ontrolt over een aangehouden grondakkoord. Pans stem schiet van tijd tot tijd adembenemende hoogten in, kapt dan weer bruut af, om na meer dan tien minuten af te ronden met een zacht fluisterend ratelen -een draaiend mechaniek in een staat van afremming. ‘Arbitrary Failures’ eindigt met een troep kwetterende digitale mussen, die ineens vertragen. De versmelting tussen de twee werelden is volstrekt geloofwaardig. Virtual reality voor de oren. Je zou er op slag platonisch verliefd op worden.