Paolo Monti heeft het een beetje gehad. Toch met zijn alias The Star Pillow. De titel laat vermoeden dat hij wel in is voor een grapje, maar niets is minder waar. Monti is en blijft bloedserieus als mens en in zijn muziek. Sinds 2012 volgden de platen zich in een behoorlijk snel tempo op. Uitschieters als ‘All Is Quiet’ (Paradigms), ‘Symphony For An Intergalactic Brotherhood’ (Boring Machines’), ‘Invisible Summer’ en ‘Hidden’, zijn samenwerking met Giulio Aldinucci (beiden Midira) vestigden zijn naam als interessante maker van drones, ambient en experimentele postrock. Als zwanenzang van dit project wilde hij nog eens de brede waaier aan klanken verzamelen op een schijfje. Waar het gros van zijn werk per plaat een afgelijnd concept behelsde en één bepaald aspect van zijn kunnen in de kijker stelde, is dat op ‘Music For Sad Headbangers’ veel minder het geval. Opener ‘Bruno Martino Is My Tom Arraya’ heeft al net zo’n misleidende titel als de plaat zelf. Arraya is uiteraard de zanger van Slayer. Martino was een Italiaanse componist, zanger en pianist waar Monti veel verwantschap mee voelt. Zo sterk zelfs dat hij er een voor zijn doen behoorlijk heftig nummer van heeft gemaakt vol gitaarfeedback. De overige nummers zijn iets minder fel, maar laten wel mooi de diverse stijlelementen van The Star Pillow horen. Niet elk apart, maar meestal binnen een en hetzelfde nummer meandert hij tussen zijn diverse interesses. Binnen zijn oeuvre is dit geen verrassend album, maar wel eentje dat warm van toon en aard is, ondanks de sérieux van Monti zelf.