De Brit James Parker werkte sinds 2015 aan de plaat ‘Imperial Flood’ die aansluit op de golf aan instrumentele elektronica van de laatste jaren die het accent niet legt op de kickdrum maar poogt om de al dan niet percussieve kwaliteiten van andere instrumenten als luisterervaring tot zijn recht te laten komen. Het album begint overtuigend met een goedgekozen naam voor een openingsnummer, ’Arrival’. Allicht niet geheel toevallig is dit ook de titel van de sci-fi film uit 2016 waarin buitenaardsen ons komen bezoeken en wij proberen hun circulaire zinnen te doorgronden. Wij verhouden ons net zo tot die oh zo mysterieuze kunstvorm muziek, pogen er een beschrijving van te geven maar kunnen ons er vaak maar beter gewoon aan overgeven om de emoties op ons in te laten werken zonder er al te veel concrete gedachtes over te vormen. Logos zijn epische robot-apocalypse rolt, nee, vloeit als een film over de luisteraar heen. Naarmate je dieper in zijn gelaagde (an)organische composities duikt krijgt een duister geluidslandschap vorm. De spoortjes van menselijkheid in ‘Marsh Lantern’ komen binnen het gehoorbereik van de machine die er in ‘Flash Forward’ een acid-analyse op loslaat. Deze kabbelt nog even verder voort in ‘Lighthouse Dub’ waarin de dreigende synths uit de opening weer terugkeren en de machine plannen smeedt om toe te slaan. Een moord kraaien in ‘Omega Point’ krassen je steeds intenser en digitaler tegemoet terwijl robot-tentakeltjes de omgeving aftasten. Bij ’Zoned In’ vindt de actie, de aanval plaats. Het acid-techno-nummer hakt repetitief op je in, waarop in ‘Occitan Twilight Pyre’ het slachtoffer borrelt en verkoolt. Dit wordt met agressieve drums gevierd in ’Stentorian’. De etherische ambient ’Weather System Over Plainstow’ overziet het landschap dat is achtergelaten vanuit een topdown-view. Er lijkt nog hoop.