De Brusselse vzw Arty Farty heeft zich de voorbije jaren in de kijker gewerkt als organisator voor de Brusselse tak van Les Nuits Sonores. Dit oorspronkelijk in Lyon gebaseerde festival reikte zijn tentakels uit en bracht ook in Brussel de voorbije zes jaar de nacht tot leven. Naast Les Nuits Sonores staat Arty Farty ook in voor de programmatie van de (tijdelijke) club Reset. Deze huist in een voormalig Dexia hoofdkantoor en is helaas een tijdelijke bezetting. Die ruimte is een soort doolhof waar onder andere een auditorium, een dansvloer en een expositieruimte zijn verstopt. Het is steevast kuiten bijten als je vanuit de binnenstad richting Reset wandelt.
Reset laat zich niet meteen omschrijven als een nachtclub of een evenementenhal. Daarvoor is hun aanbod te divers. Op muzikaal vlak vullen zij wel de leegte die er toch nog is in de stad ondanks clubs als Fuse en C12 door hun ietwat meer buiten de marges kleurend electronica-aanbod. Artiesten als Lee Gamble en Upsammy passeerden eerder dit jaar. In de zomer van 2023 speelden Deena Abdelwahed, Flore en Glitter55 hier een beklijvende b2b voor de allereerste verjaardag van Reset.
Voor Abrupt Festival, waarvan dit jaar de eerste editie was, gaat de organisatie ook samenwerkingen aan met enkele Brusselse cultuurhuizen, waardoor het een soort stadsfestival wordt. Het is totaal nog niet van die grootte als Listen Festival, en geen idee of het ooit de bedoeling is zo te groeien. Die lokale verankering is niet alleen iets waar Arty Farty trots op is, maar het maakt ook dat Abrupt in zijn programmatie redelijk divers kan gaan. Het programma beweegt tussen live-concerten en clubnachten, met een stevige voorkeur voor Brusselse artiesten. De avonden spelen zich af in Bozar, Botanique, AB en Reset zelf natuurlijk. In Elsene vonden ze een warehouse voor stevige namiddagraves, waarvan eentje helaas door tegenvallende ticketverkoop naar het immer charmante Reset verhuisde. Overdag zijn er lezingen, een ambientprogramma in samenwerking met Matinée (zie Gonzo (circus) #180, ks) en workshops. Katrien Schuermans tekende present voor de eerste dagen van het festival.
Woensdag
Er is iemand binnen het Arty Farty team met een stevige zwak voor klassieke snaarinstrumenten. Met Astrid Sonne, Elisabeth Klinck en Leila Bordreuil (in samenwerking met Lauren Halo, ks) staan drie kanjers klaar om hun klassieke achtergrond te verweven met hedendaagse, eventueel experimentele, elektronica.
Terwijl Bolis Popul het festival in de AB in gang danst, mag Astrid Sonne Bozar opfleuren. Het is alsof er drie artiesten verstopt zijn in Astrid Sonne. Er is de Astrid Sonne die de avond opent met enkel haar rhythm-box. Ze draait regelmatig aan de knoppen van die box, dropt beats of gebruikt het als een soort backing tape waarop het tweetal hun concerto’s spelen. Dan is er eentje die vasthoudt aan het klassieke string-ensemble. Zij speelt samen met haar cello-partner Emma Barnaby, hele zachte orchestrale duets die ergens naar het einde toe even uitbarstte in een hevig en furieus heen en weer slijden over de snaren alsof Apocalptica aan het opwarmen was. En dan is er de softpop-ster. Deze Astrid Sonne zingt zachtjes, heupwiegend en heel stilletjes liefdesliedjes, overgoten met een slaapkamerverlegenheid. Af en toe worden deze drie Astrid Sonnes één, en dan vervaagt het geluid tot een droom. Ontluikend en charmant.
Toondichters van dichte tonen. Hoe anders kan je Kevin Richard Martin en KMRU omschrijven. Als die twee heren samenkomen, zoals op het onlangs verschenen ‘Disconnect’, maar ook zoals vanavond in Bozar, dan hoor je absoluut niets anders dan overweldigende dichte tonen. Een stevig vastgeplamuurd geluid als massieve drone. Waarin de stem van KMRU zich overgeeft aan de repetitieve drones/noise die KRM produceert. Een klank die je wegneemt, vanaf de eerste melodielijn, tot die opnieuw als herkenningspunt het einde van de set aankondigt. Intussen een loodzware trip, deinend en ritmisch. Een stevig en inpalmend geluid.
Donderdag
De prijs voor de mooiste locatie gaat ongetwijfeld naar de Kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele. Een wondermooie kathedraal, met indrukwekkend gebrandschilderd glas. Als het later op de avond donker wordt en de straatverlichting door het glaswerk fonkelt, baadt de ruimte in een weergaloos mooi gefragmenteerd licht. Een belichting die uitstekend past bij de artiesten die present tekenen.
Elisabeth Klinck lijkt wel een engel uit de hemel neergedaald. In haar witte wolkenjurk. Zij en haar viool. Ze struint rond in de kathedraal, een monotone toon spelend, een rode spotlight die haar begeleidt. Eenmaal vooraan in de nis neuriet ze over die monotone toon heen. Het zet de sfeer voor haar performance. Klinck verdwaalt in haar eigen feeërieke wereld. En wij, wij mogen toekijken, toehoren, wat ze doet. Haar muziek klinkt fragiel en breekbaar. Af en toe doorspekt met elektronica, een heftige drone, furieus vioolspel, maar de ondertoon blijft fragiel. Net zoals haar voorkomen, vooraan in haar witte wolkenjurk met heel misschien toch wel een streepje grijs, badend in een oranje licht dat haar wat warmte geeft in deze kille kathedraal. Buitenwerelds.
Een orgel bespelen is niets nieuws voor de Brusselse artiest Maxime Denuc. In 2022 bracht hij bij het Vlek Records ‘Nachthorn’ uit. Op ‘Nachthorn’ bespeelde en manipuleerde hij het hoofdorgel in de Sint-Antoniuskerk in Dusseldörf, dat trouwens uitgerust is met een systeem dat de organist in staat stelt de toetsen en klankkleur via de computer te manipuleren. Denuc zelf omschrijft het album als ‘een oude droom die uitkomt: een volledig akoestische dansplaat maken met alleen maar het orgel als instrument’. Net zoals op die plaat, nodigde ook hier het orgel uit tot het spelen van arpeggio’s. Veel arpeggios. In alle toonaarden. Denuc heeft ze quasi allemaal uitgespeeld. Van de lage tonen bleef hij weg, tot ergens aan het einde de vrolijke springerigheid van de muziek plots in mineur dook, om dan weer verleidt te worden tot arpeggio’s. Wat hij bracht was mooi, bijna te mooi. Terwijl het ontbrak aan geschuur en weerhaken om te beklijven, werkte de herhaling van die arpeggio’s ook als pure vintage trance. Qua geluid deed het denken aan die pompeuze aangezette synthsound van de jaren 1980 in combinatie met de arpeggio-rijke waanzin van Lorenzo Senni. Het publiek smulde ervan. Iedereen zat meedeinend op de ritmes op zijn stoel, ietwat kou lijdend, genietend van het mooie interieur, de bijzondere lichtinval en de muziek. Een hemelse avond op een bijzondere plek.
Vrijdag
Door een vergissing lukt het niet aanwezig te zijn in het Reset-auditorium voor de performance van Laurel Halo met Leila Bordreuil. Hoewel net dit optreden heel vet in de agenda stond aangeduid. Dus liepen wij in de plaats even langs bij de Beursschouwburg waar ook datzelfde weekend het Tashweesh-festival zich afspeelde. Na de vertoning van de prachtige experimentele film ‘our songs were ready for all wars to come’ van de Palestijnse Noor Abed, met folktales gezongen door Maya Khaldi en het verorberen van een grote portie falafels bij een van de vele Syrische restaurants die Brussel rijk is, sluiten wij aan bij de rij wachtenden voor C12. Intussen heeft Abrupt op hun Instagram-kanaal gecommuniceerd dat Zuli ziek geworden is en aldus zijn dj-set voor die nacht annuleert. In ruil speelt Van Boom (waarvan de track ‘Polished Wounds’ te beluisteren is op Mind The Gap 168, ks) een b2b met Varg2™. C12 speelt zich die nacht in twee ruimtes af. Terwijl interessante b2b’s geboekt staan in de grote zaal, opent in het kleinere C11, de Brusselse dj Nek. Een naam die je best vaker in de plaatselijke nachtprogrammatie ziet opduiken. Zij brengt een set die bol staat van bass, waar met regelmaat een pauze in wordt genomen om opnieuw op te bouwen. Maar liefst twee uur kreeg zij om het publiek op te warmen. Het hield ons gekluisterd aan die C11 en het zou onze verblijfplaats worden voor de volgende uren. Want Van Boom speelt nadien zulks een verpulverende live set die zo luid en overweldigend is, dat wanneer we na zijn set even gaan polsen hoe die b2b klinkt tussen CCL en Shed, we terugrennen naar C11 om helemaal kapot te gaan op de brutale, chaotische en ietwat overdonderende set van Van Boom en Varg2™ die daar op dat moment door de speakers raast. Maar Van Boom dus, zijn set deed denken aan die beginjaren van Zuli. Wilde breakbeats die meedogenloos in de ruimte werden gesmeten, doorspekt met kicks uit grime en jungle. Een geluid dat bol staat van woede en catharsis dat over je heenwalst. Het zuigt energie. Het brengt bevrijding en is verpletterend. En vermoeiend, dus ergens halverwege de nacht sluiten wij deze eerste drie dagen Abrupt af.
Volgend jaar zal Abrupt opnieuw als vijfdaags festival doorgaan van 8/10 tot 12/10. We hopen stiekem dat dit een blijver wordt. En kom langs. Brussel tijdens de nacht is ongelooflijk.