De onachtzame lezer zou op basis van de groepsnamen reflexmatig black metal conclusies kunnen trekken, maar dit Duitse tweetal heeft compleet andere aspiraties voor hun tweede album. Een breed arsenaal aan geprepareerde snaarinstrumenten wordt geïmproviseerd bespeeld en vervormd. Daarbij is een bijzondere rol weggelegd voor een citer (een soort luit, niet te verwarren met een sitar), het favoriete instrument van NaabtalDeath. Andreas Gogol voegt elektronica, gitaren en effecten toe en hierdoor ontstaan volle soundscapes, die meer raakpunten hebben met experimentele dreunmuziek en noise, dan met het jazz en improv label waarmee Gogol vaker in verband wordt gebracht. Richtingloos snarengeschraap wordt dus tot een absoluut minimum beperkt, en soms worden we aangenaam verrast. Onze vintage knoken deinen bijvoorbeeld aangenaam mee op enkele industriële flarden (‘Breath’ en ‘Odadawn’) die zich ergens tussen het sferische live werk van Throbbing Gristle, de experimenten van This Heat, en de beginperiode van Merzbow (ooit een dadaïstisch rockduo) in situeren. Er valt dus best wel boeiende muziek te ontdekken op deze cd, maar dan moet je wel zo dapper zijn om eerst de lelijke hoes te trotseren.