De man achter RAUM en de helft van Orphan Swords zet zijn tanden in ska en skinhead reggae uit de tweede helft van de Twintigste Eeuw. Maar wacht toch maar even voor je met een groene wolk rondom jouw vers kaalgeschoren hoofd richting dansvloer spurt. Als MT Gemini voert Franck vooral dissecties uit op het bronmateriaal: korte flarden worden geïsoleerd, met behoorlijk wat galm overladen en in loop gezet. Ook de bijgeluiden van de vintage platen worden mee opgezogen, en MT Gemini speelt af en toe ook met het toerental. Bij de vertraagde momenten lijkt het alsof de elektriciteit in ons hoofd uitvalt. Vooral bij de echo’s van zangpartijen leidt deze aanpak tot een bevreemdend effect. De totaalsfeer van deze op vierhonderd exemplaren gelimiteerde lp ligt ergens tussen dromen en ontwaken. Je hoort de klanken wel, en je kan de loops onderscheiden, maar tegelijk krijg je het verdoofde effect dat deze muziek zich niet in dezelfde ruimte bevindt als de luisteraar. Vergelijk het met een paar seconden onherkenbare muziek die je komt toegewaaid uit een openstaand raampje van een passerende auto. Of denk aan die zomeravonden dat (als de wind goed zit) je geconfronteerd wordt met vervormde muziekecho’s van een feesttent uit een naburig dorp. ‘Just Like A River’ raakt daarom vooral onze melancholische snaren. Dit album heeft dus meer gemeen met bijvoorbeeld de ballroom deconstructies van The Caretaker of de nostalgische hauntology experimenten van Boards Of Canada, dan met de bronnen die het plunderde.