Nederland heeft altijd een bijzonder band gehad met wijlen Adrian Borland, de rotgetalenteerde frontman/gitarist van de destijds helaas grotendeels genegeerde Engelse postpunkgroep The Sound. De eerste twee albums –‘Jeopardy’ (1980) en ‘From The Lions Mouth’ (’81)’- kunnen zonder meer worden weggezet als absolute artistieke hoogtepunten van de Britse new wave; klassieke albums die op geen enkele manier moeten onder doen voor het beste van tijds-en generatiegenoten als The Cure, Echo And The Bunnymen, Simple Minds, U2 of zelfs Joy Division. In die optiek behoort The Sound tot een rist Britse bands die min of meer hetzelfde lot waren beschoren: jubelrecensies in de internationale muziekpers, gedoe met platenlabels en een publiek dat niet volgde. Commercieel is het namelijk nooit iets geworden met The Sound. Dat had de groep gemeen met The Chameleons, Sad Lovers And Giants of The Comsat Angels. Daarnaast kampte Borland jarenlang met innerlijke demonen wat leidde tot depressie en erger. Er volgde nog één prima album (‘All Fall Down’ uit 1982), maar nadien leek het vet danig van de soep, een briljante song links of rechts niet nagelaten. Ook ’s mans solocarrière leek vervolgens niet echt van de grond te komen. Op 26 april 1999 maakte hij een op een tragische manier een einde aan zijn leven door op 41-jarige leeftijd onder een trein te springen. Daarop volgden jaren waarin The Sound definitief te leek worden gereduceerd tot een voetnoot in de Engelse post-punkgeschiedenis. Tot in recensies van een nieuwe golf van jonge post-punkbandjes zoals Editors of Interpol meer en meer werd verwezen naar The Sound. Er volgden een aantal mooie re-issues en verzamelboxen, onder andere onder impuls van Borlands (ondertussen ook overleden) vader Bob. In 2016 werd de laatste hand gelegd aan ‘Walking In The Opposite Direction’, een documentaire van Marc Waltman die momenteel door Europa reist, vaak met het bordje “uitverkocht” aan de deur. De innige band tussen Nederland en Borland krijgt na de film en de re-release van Borlands eerste soloalbum (‘Beautiful Ammunition’ uit 1994) nu een vervolg met de eerste officiële uitgave van ‘Lovefield’, en dat zowel op cd als vinyl. Wie dat album uit 1993 wilde, was overigens jarenlang aangewezen op bootleg-versies. Om Borlands nalatenschap alle eer aan te doen, te beheren en onder andere die documentaire te financieren werd zelfs een formele organisatie in het leven geroepen, namelijk Stichting Opposite Direction. Die stichting erfde de volledige officiële en niet-officiële muzikale erfenis van Borland. ‘Lovefield’, dat destijds tot stand kwam met de Frans-Zwitserse muzikant Mark Hunziker, laat een aanzienlijk potiger geluid horen dan je zou verwachten op basis van Borlands solowerk. Hier is overduidelijk een gitaar-georiënteerde band aan het werk; en in plaats van het singer-songwritergeluid krijgen we hier duidelijk een rockalbum gepresenteerd. Beetje rauw en met randjes die nog vast hangen aan de vroegste post-punkdagen. Knallers als ‘Winning’ of ‘Missiles’ staan er niet op, maar de tien nummers laten horen wat een uitstekende songschrijver Borland was. ‘Lovefield’ doet een mindere plaat als bijvoorbeeld ‘Thunder Up’ (1987) zo vergeten.