De enorme schaal waarop het huidige ecologische drama zich afspeelt, en het trage maar onafwendbare karakter ervan, maken dat de ondergang van de Aarde zich uitstekend laat soundtracken met tragische, ruïneuze vergezichten. Het soort soundscapes waar Rafael Anton Irisarri zich al jaren in specialiseert. Eerder was er ‘The Unintentional Sea’, geïnspireerd op een overmoedige (en mislukte) poging van de mens de natuur naar zijn hand te zetten; en ook het nieuwe album van de Amerikaanse producer handelt over de huidige ecologische crisis. ‘Solastalgia’ is een term voor de mentale of existentiële stress die wordt veroorzaakt door veranderingen in klimaat en milieu. Muzikaal lijkt het wat minder persoonlijk dan zijn vorige album, ‘The Shameless Years’, en ligt de nadruk nog iets meer op het grootse en filmische, maar heel ver van het van hem bekende pad wijkt hij niet af. Iedereen die Irisarri volgt, weet wat hij/zij kan verwachten: grote golven geluid die de luisteraar door toppen en dalen sleurt. Een mengsel van Tim Hecker-ruis, GAS-orkestloops en Belong-shoegaze. Soms met een sprankje hoop in de vorm van een verwaaide melodie, maar vooral met het loodzware gewicht van het lot van de wereld. Niets nieuws onder de steeds hetere zon, en daarmee wederom erg mooi.