De Deense havenstad Aalborg is de uitvalsbasis van Heathe, het eenmansproject van Martin Pale. Hij vormt de kern van Heathe, de man die alles bepaalt en schrijft. Hij nodigt naargelang hij ze nodig heeft anderen uit om muziek op te nemen of een show te spelen. Na een demo uit 2016 is hij er nu in geslaagd om een langspeler te maken. Éen nummer van achtendertig minuten is het, gespreid over twee vinylkanten (gelimiteerd tot tweehonderd witte en honderd zwarte exemplaren). Waar op de demo donker zwarte doom nog de hoofdmoot vormde van de vier nummers, koos Heathe er nu voor om nog trager aan de slag te gaan. Traag, log, herhalend en hypnotiserend wordt het, een vorm van hypnorock die alleen wordt verstoord door hemeltergende schreeuwerige uithalen en alsmaar meer noisy geluiden naarmate het nummer gestaag maar zeker vordert. Na een kwartier komt een blazer het enerverende gehalte nog wat verhogen. Tot het stil valt. De plaat moet worden omgedraaid, al wordt het stuk gebracht als één nummer. Zonde voor de flow waarin de luisteraar ondertussen verzeild is geraakt. In ‘Part II’ start Heathe met aan Glenn Branca refererende gitaren die geleidelijk uitdoven en worden vervangen door van pijn getuigend geschreeuw op een synthesizerbeat. De overgang van het ene naar het andere verloopt wel vlekkeloos, bijna onopgemerkt. Op een podium is Heathe een collectief, een orkest dat varieert qua bezetting van zeven tot twaalf personen, inclusief blazers en strijkers. Een overweldigend geluid moet dat geven, afgaand op wat we op dit debuut horen.
Het trio 夢遊病者, voor het gemak als Sleepwalker te boek staand, is een trio met leden die via het internet communiceren, puur door de afstand. Eentje in Osaka, Japan, eentje in Tver, Rusland en eentje uit New York. Dan ligt het niet voor de hand om samen het repetitiekot in te kruipen. Wel om vanuit een concept, de schrijfwijzen van de letter Y in diverse culturen en de betekenis ervan, in twee nummers te gieten die getuigen van een bijzondere kijk op wat black metal ook kan zijn. Experimenteel, psychedelisch, bizar, knettergek en toch melodieus. Twee stukken van elk zes minuten en achttien seconden, ‘First Utterance’ en ‘Last Utterance’ nemen de luisteraar op sleeptouw naar een wel bijzonder vreemd muzikaal universum. Het maakt ons in elk geval razend nieuwsgierig naar meer nummers van dit curiosum.