René Aquarius en Otto Kokke (Dead Neanderthals dus) runden tot een tijdje geleden het heel sympathieke Norwegianism Records, waarop ze zo nu en dan muziek uitbrachten die elders geen kans kreeg en waarvan ze zelf wel van de kwaliteit waren overtuigd. Genregrenzen deden er uiteraard niet toe. De eenvormige verpakking en de kleine oplage (meestal vijftig stuks) en de lage prijs (10 euro) maakten het label zowel herkenbaar als obscuur. Hans Van Der Velden, de man die al jarenlang huiskamerconcerten organiseert en bezieler is van het H.A.N.S.-festival, nam recent het heft in handen doordat de twee oprichters onvoldoende tijd in hun geesteskindje konden stoppen. Voorlopig kiest Van Der Velden voor een radicale breuk qua vormgeving en oplage, met de bedoeling zijn eigen stempel te drukken en de bekendheid gevoelig te verhogen. En met welke artiest dan Eric Quach kan een mens beter beginnen om een nieuwe start te nemen? Het netwerk van Van Der Velden, opgebouwd door voornoemde huiskamerconcerten, is groot en Quach is heel productief. Hij ontmoette de Belgische drummer Tom Malmendier op het Beauté Soniques-festival in Namen in 2016 voor een concert van het Hypnodrone Ensemble, waarin ook Aidan Baker actief is. De vier nummers, van titels voorzien door dichteres Annie Lafleur, werden geïmproviseerd tijdens een winterse dag in Montreal, waardoor de weidsheid van de nummers (en landschap) meteen wordt verklaard. ‘Steppe’ is dan ook meer droney freejazz dan voluit een drone, wat de plaat alleen maar interessanter maakt. De initiële opnames werden later nog wat bewerkt, maar grotendeels bleef het oorspronkelijke van het samen spelen behouden. Dat zorgt voor een verbreding van de wereld van thisquietarmy doordat Malmendier het graag wat losser houdt dan Quach op zijn eentje meestal doet. Daardoor is er tegelijk heel wat variatie en is ‘Steppe’ een van de meest veelzijdige platen die Quach recent uitbracht. Met dank aan een fiere Belg.