Als al die kutbandjes een tweede leven mogen hebben, dan wij ook, of toch zo zeggen Cherubs. De band maakte deel uit van de noiselichting bij het legendarische Trance-label, net als illustere bands als Pain Teens, Johnboy, Crust, Bedhead,de recent overleden Roky Erickson en uiteraard The Butthole Surfers zelf, want het Texaanse label (met hoofdzakelijk Texaanse bands) werd gerund door niemand minder dan King Coffey, hun drummer. In 2014 begon de band aan zijn tweede leven en bracht in 2015 ‘2 Ynfynyty’ uit op Brutal Panda. Voor ‘Immaculada High’ kan Cherubs nu terecht bij Relapse, wat de band hopelijk de welverdiende grotere populariteit kan bezorgen. Niet dat de band enige muzikale toegeving heeft gedaan. Integendeel. De basis van de nummers vormt nog altijd een soort melodieuze pop, die ze meesterlijk om zeep weten te helpen. Noisepop met een grote hoeveelheid genrevreemde elementen erdoor gemengd en daarna in een psychedelisch bad gedompeld waarin net iets teveel paddo’s waren opgelost. En dan is er nog die bevreemdende stem van drummer Kevin Whitley. Hij klinkt als een volleerde Janis Joplin of Bambi Nonymous (Tragic Mulatto), wat de band nog een extra tikje gekte mee geeft. Hopelijk houdt de band er nu, net als in de jaren 1990, niet opnieuw mee op na twee albums. Meer van dit, want dit is echt heerlijke herrie.
Deathcrush, een band uit Oslo die niet genoemd wil zijn naar de gelijknamige ep van Mayhem, is een net zo onvoorspelbare band die een stevig potje noisepop produceert op hun debuut. Een paar singles gingen dit album vooraf en de live-reputatie heeft het trio ook al. Dus zetten ze iedereen meteen op het verkeerde been door te openen met ‘Ego’, een synthpopliedje zonder herrie. En dan mogen de remmen los met het schitterende ‘PushPushPush’. De begindagen van The Jesus And Mary Chain, zo’n pot herrie dus. Aanstekelijk en rommelig tegelijk, luid en dwars en een oorwurm. ‘Dumb’ is er eentje waarbij ze een verslavend synth-motiefje linken aan een bak noiserock en het eindeloze herhalen van het titelwoord. Het werkt perfect. Noisy rock die aanleunt bij garage en naar de dansvloer neigende synthesizermotiefjes maakt van ‘Megazone’ een zeer fijne plaat. Alleen vervelend dat er na afsluiter ‘State Of The Union’ plots een kwartier stilte volgt, alvorens nog een minuutje niet ter zake doende lawaai voorbijkomt.