Muziek wordt doorgaans gezien als een taal die vooral de emoties aanspreekt. Die benadering gaat voorbij aan het feit dat geluid eenvoudigweg een natuurkundig verschijnsel is -golven die zich voortplanten door de lucht, die tegen obstakels kaatsen en zodoende op elkaar (of zichzelf) inwerken. Bovendien bestaan klanken meestal uit grondtonen met een reeks aan boventonen, die het timbre bepalen, maar bij weerkaatsing ook kunnen resulteren in verbazingwekkend complexe nieuwe geluiden. In muziek is dat het meest effectief bij het gebruik van alternatieve, microtonale stemmingen. Componisten als Alvin Lucier en Eliane Radigue hebben daar het grootste deel van hun werk op gebaseerd. Tubaspeler Robin Hayward houdt zich daar ook al jaren mee bezig. Hoe lager het instrument, des te rijker dat complex aan boventonen. Dat laat hij horen in groepen met uiteenlopende bezetting. In 2010 richtte hij het tubatrio Microtub op. Hun vierde album ‘Chronic Shift’ werd live opgenomen in de Große Wasserspeicher in Berlijn, een immens waterbekken uit de negentiende eeuw met een galmtijd van achttien seconden. Een meer dan overdadige akoestiek. Tijdens het concert voegde Peder Simonsen, een van de leden van het trio, aan de muziek elektronische bewerkingen toe van opnamen die bij repetities gemaakt waren. Het optreden werd opgenomen met een kunsthoofd om de driedimensionale werking van het geluid zo goed mogelijk weer te geven. Door de uitzonderlijk lange galmtijd hebben de gespeelde tonen alle kans om samen te smelten tot majestueus golvende, kloppende akkoorden waar transparante klanken boven verschijnen als oplichtende nachtwolken. In ‘System Reboot’ (kant twee van de lp) laat Simonsen zijn synthesizer korte tonen voortbrengen die corresponderen met de opwolkende samenklanken, als druppels die het voortgaan van de tijd markeren. Er staat geen water meer in het reservoir, maar luisteren voelt als gewichtloos drijven op een wiegend oppervlak.