Het Latijn voor het begrip ‘onbekende taal’ is Lingua Ignota. Een prima uithangbord voor de muziek die Kristin Hayter onder die noemer uitbrengt. Voorganger ‘All Bitches Must Die’ was al niet te versmaden. Een quasi perfecte mix van neoklassiek, noise en experiment met die getrainde stem van Hayter erbovenop. Zalven en slaan, fluisteren en schreeuwen terwijl ze haar innerlijke demonen naar buiten laat komen. ‘Caligula’, genoemd naar de gelijknamige Romeinse keizer die niet op een paar wreedheden meer of minder keek, gaat nog een grote stap verder. Dit is een album dat elke liefhebber van zowel Swans als Diamanda Galás zullen koesteren tot in het graf. Een waar exorcisme om haar eigen gewelddadige verleden een plaats te geven. Mishandeling, de mannelijke dominantie die neerkijkt op een kwetsbare vrouw en haar met plezier al dan niet seksueel mismeestert: het zijn de hoekstenen van de plaat. Samples van seriemoordenaars passeren de revue terwijl glaswerk sneuvelt (‘Sorrow Sorrow Sorrow’), ze schreeuwt bij momenten de snaren van haar piano (behalve wat spaarzame drums het enige gebruikte instrument). Huiselijk geweld en de posttraumatische stressstoornis die ze eraan overhield, worden op ‘Caligula’ naar een indrukwekkend opera-achtig verhaal omgezet dat de luisteraar wezenloos achterlaat. Vanuit verschillende perspectieven, dus ook vanuit het oogpunt van de tiran, beschrijft ze de wandaden, die uiteindelijk uitmonden in een orgie van haat en wrok in heftige noise-erupties en duivels geschreeuw. Na 66 minuten en 6 seconden (Hayter steekt haar muziek vol met dit soort “grapjes”) is de pijnlijke straf voor maker en luisteraar over. Geen controverse opzoeken bij Hayter, maar de puurheid van het echte leven omgezet in uiterst krachtige muziek. Een meesterwerk.