In onze jonge jaren hoorden we een concert van Rupert Hine & The Menace op de Nederlandse radio. 21 juli 1981 was dat, vanuit Winterswijk. We hadden het concert op een cassette en kennen een stel nummers nog steeds uit het hoofd. Hine had toen recent de platen ‘Immunity’ en ‘Waving Not Drowning’ uitgebracht, waarop het bescheiden hitje ‘Misplaced Love’ staat, waarvoor Marianne Faithful de zang verzorgde. ‘I Think A Man Will Hang Soon’ en ‘I Hang On To My Vertigo’ vinden we nog steeds net iets beter, net als ‘The Sniper’. Pas later kwamen we te weten dat Hine al heel wat langer meedraaide (sinds halfweg de jaren 1960) en een zeer gerenommeerd producer was die aan meer dan honderd albums heeft meegewerkt, met een voorkeur voor synthpop. Later maakte hij als Thinkman drie albums die achteraf bekeken helemaal in de lijn liggen van zijn solowerk. Thinkman werd namelijk vooruitgeschoven als een band, wat eigenlijk niet klopte. De muzikanten waren gewoon bevriende acteurs die aantraden voor televisieoptredens. Muzikanten waren gewoon gasten voor op de platen. Ten tijde van de derde plaat ‘Hard Hat Zone’ waren dat ondermeer Karl Hyde en Rick Smith, inderdaad, die van Underworld, wiens debuut werd geproduceerd door Hine. Eerder staken Stewart Copeland (The Police) en Jamie West-Oram (The Fixx) al eens een handje toe. De tien nummers werden door Hine persoonlijk geselecteerd uit ‘The Formula’, ‘Life I A Full Time Occupation’ en voornoemd ‘Hard Hat Zone’. Manipulatie door media en de verloedering van de natuur vormen de rode draad van deze uitstekende synthpop die de tand des tijds redelijk heeft doorstaan. Al kan dat ook aan onze herinneringen liggen.