Toen ik The Cray Twins in de lente van 2016 interviewde voor Gonzo (circus) #134, net na de release van hun debuutplaat ‘The Pier’, hadden ze het al over de opvolger die, beweerden ze toen, bijna af was. Stellen dat het duo van Gordon Kennedy en Paul Baran perfectionistisch is, is dus bijna een understatement. Waar ‘The Pier’ een verkenning was van stevig bewerkte field recordings, daar passen Baran en Kennedy hun collage-achtige werkwijze hier toe op een verzameling muzikale bijdragen van diverse gasten. Fluitist Antoine Beuger en saxofonist Sergio Merce (allebei bekend uit de wandelweiser-scene), sopraan Lavinia Blackwall (bekend van onder andere Trembling Bells), geluidskunstenaar Ryoko Akama, gitarist Werner Dafeldecker, componist Bruno Duplant en de voor ondergetekende nog onbekende Jessica Evelyn vormen een virtuele elektroakoestische, improvisatoire supergroep. Ieder nam zijn eigen bijdrage op zonder de rest van de compositie gehoord te hebben, of soms zonder zelfs ook maar een enkele noot van de andere bijdragen gehoord te hebben. De kern van het album is het bijna veertig minuten durende titelstuk, een spookachtige kluwen van voortdurend transformerende geluiden. We horen belletjes en gitaarsnaren de eeuwigheid in echoën, een weggemoffelde, mompelende stem die een folkachtige melodie zingt, geluiden die percussie en feedback zouden kunnen zijn maar ook field recordings; alles in een voortdurend spel tussen eb en vloed, aanzwellen en afsterven. ‘Anarchitects’ is een soort remix, een nieuwe compositie gebruik makend van dezelfde bijdragen maar dan achterstevoren gespeeld. Het korte ‘The Abscence Of Architects’ is een compositie voor mellotron en chamberlin met ongrijpbare verhaspelde stukken poëzie, dat eenzelfde unheimische sfeer uitstraalt. Net als ‘The Pier’ is ook dit weer een fascinerend amalgaam van geluiden waarvan vaak niet duidelijk is waar ze vandaan komen, samengesmeed in een duister, melancholisch maar uiteindelijk prachtig geheel.