Onze favoriete Britse troubadour heeft een nieuwe plaat uit. Richard Dawson, een chroniqueur van het Britse leven, evenwel met een avant-gardistische kijk erop. Terwijl hij toch heel dicht tegen het simpele leven blijft staan. Simpele verhalen die door heel filmische beschrijvingen dan toch iets verheffends krijgen. Geen intellectuele metaforen, maar uit het leven gegrepen verhalen over uitbuiting, vervreemding, bedrog en Ufo’s op de parking van de Aldi en alhoewel ze door de protagonisten heel persoonlijk overkomen, krijgen ze toch een universele karakter, enkel en alleen door de aparte vertelstijl van Dawson: intelligent en gevat maar bij momenten ook pikzwart. Muzikaal schuift alles meer richting pop op dan op vorige platen. Met minder atonale gitaarpartijen, die zelfs regelmatig eens goed loos mogen gaan, meer synths en een sturende bas, terwijl bijna iedere song vlotjes de vijf minuten overschrijdt. Songs vol met compositorisch vernuft. Vreemde wisselingen tussen akkoorden en zijn atypische zang moet je er voor lief bijnemen. Het zijn zaken die we spijtig genoeg te weinig horen in de hedendaagse popmuziek. Sprankelende melodieën en heerlijke arrangementen vliegen je ook om de oren. Richard Dawson is zowat de meest relevante troubadour van het moment en een zegen voor zijn eiland. En ver daarbuiten. We naderen het einde van het jaar en eindejaarslijstjes komen in zicht. Deze plaat maakt een grote kans op een prominente plaats in het onze.