Het begon wel erg druk en een beetje kleurloos te worden in het hybride hoekje singer-songwriter/jaren-1990-rock, dacht Torres wellicht toen ze aan haar derde album ‘Three Futures’ (2017) begon. Waar ze op de imponerende, warmbloedige voorganger ‘Sprinter’ (2015) nog scherpe rocknummers afwisselde met broeierig introvert werk, was de nieuweling erg elektronisch, veel sterker in zichzelf gekeerd en bij vlagen ook behoorlijk agressief. ‘Three Futures’ was een sterke plaat, maar klonk soms net te veel als een plaat van iemand die de anderen uit haar buurt probeerde te duwen. Lang verhaal kort: op het iets puntigere, toegankelijkere ‘Silver Tongue’ vindt Torres een fijne balans tussen de twee voorgangers. Na een aantal lichtelijk glitchy elektronische nummers volgt er bijvoorbeeld toch weer een gitaargerichter, gangbaarder rockliedje –voor Torres-begrippen althans. Op elk liedje is er er nog altijd iets niet helemaal pluis, waardoor het album onder een fijne spanning komt te staan. Intimiteit kan omslaan in stekeligheid – en andersom. ‘Silver Tongue’ kan weliswaar wederom niet tippen aan de grootse prestatie die ‘Sprinter’ was en nog altijd is, maar alleen al op gebied van persoonlijkheid, melodieën en sfeer laat Torres het grootste deel van de concurrentie wederom achter zich.