Het broeide al een tijdje in de elektronicascene in Tunesië, wat resulteerde in één van de beste elektronica albums van 2018: ‘Khonnar’ van Deena Abdelwahed. Een plaat waarmee ze de grenzen tussen Oost en West aftast en onderzoekt hoeveel rek in die grenzen zit. Grenzen die ze middels haar muziek probeert weg te gommen. Die muziek verstrengelt zich dan ook perfect in de muzikale tradities van haar geboorteland en de moderne beats van het Westen. Waar ze ons op ‘Khonnar’ nog meenam op een meer introspectieve zoektocht naar haar rol als artieste en mens in een veranderend sociaal, politiek en muzikaal landschap rond haar, dan lokt haar boodschap je op deze ep weer richting dansvloer. Denk je. Maar dat is zonder het reflecterend tussenstuk gerekend. Opener ‘Lila Fi Tounes’ is een rollende herinterpretatie van de jazzstandard ‘One Night in Tunisia’. De tekst heeft ze aangepast om te vertellen wat er heden ten dage wérkelijk gebeurt tijdens een Tunesische nacht. De strakke beat houdt het ganse nummer in de pas en ons in zijn greep. ‘Ah’na Hakkeka’ mixt field recordings met een verslavende baslijn, funky drums en spaced out synths. Terwijl op de achtergrond beschonken mannen Egyptische tarabliederen zingen. Mannen. De titel van de plaat ‘Dhakar’ laat zich trouwens als ‘man’ of ‘mannelijk’ vertalen. ‘Insaniyti’ is dan weer haar interpretatie van mezwed, een populair Tunesisch sociaal bewust folkgenre. Afsluiter ‘Zardet Sidi Bagra’ is terug onvervalst dansvloermateriaal. Energiek, spontaan, maar tegelijkertijd complex in ritmes en structuur. Dat Deena Abdelwahed het patriarchaat van de Arabische wereld maar op deze manier blijft tackelen. Het levert immers grootse muziek op.