Nick Edwards, de man achter Ekoplekz, kijkt niet op een alias meer of minder. Hij brengt namelijk ook muziek uit onder de namen Ensemble Skalectrik, Gloria Gloucestershire, Kid Rude, Patchwerk Man, Phlekz, PLKZFX, Szlazak, The Nunton Complekz en ook nog gewoon met zijn geboortenaam. Het merendeel van zijn output wordt door kleine labels als Punch Drunk en Further uitgebracht, al schopte hij het ook al enkele keren tot Planet Mu en Editions Mego. Terecht, want zijn minimalistische elektronica met een stevig sciencefiction-gevoel is meer dan de moeite. Bliepjes in een licht dubby bad gedompeld wekken een ondefinieerbare abstracte wereld op waarin het aangenaam wegdromen is. Zeven nummers staan er op de al lang uitverkochte cassette (uiteraard digitaal nog steeds verkrijgbaar) die quasi naadloos in elkaar overlopen. Sterk vooral dat Edwards de muziek op ‘Metabolizm’ grotendeels improviseerde en er later nog maar weinig aan veranderde of toevoegde. Minimale muziek die toch vol mooie geluidjes zit, die een verhaal vertellen dat er geen is.
Waar bij Ekoplekz nog sprake is van melodieën, zijn die er bij Orphax niet meer. Het minimalistische karakter van de muziek delen beiden echter wel. Orphax gaat, zoals hij steevast doet, voluit voor de drone. ‘Circles’ is een compositie die Sietse Van Erve, Orphax dus, al enkele jaren regelmatig live brengt, elke keer net een beetje anders. Zonder echt begin of einde gaat het stuk gewoon door, waardoor het eenvoudig is om het op repeat af te spelen, wat het zich verliezen in tijd die er geen meer is, die niet is afgebakend, nog zo aangenaam maakt. De opnames die Orphax gebruikt, komen van twee concerten: eentje in Londen en eentje in Birmingham. Het eerste een relaxte ervaring, het tweede ruwer, agressiever van aard. Het met elkaar vermengen van beide levert een uitstekende drone op die helemaal in het verlengde ligt van zijn heldin Eliane Radigue.
René Aquarius trok met zijn vriendin in 2017 naar hartje Zweden en maakte er heel wat veldopnames. Een jaar later besloot hij ermee aan de slag te gaan. Het doel was om het onderscheid tussen de veldopnamen en de bijgevoegde klanken te doen vervagen, tot er tussen beiden niet meer valt vast te stellen wat puur Zweeds geluid is en wat niet. ‘Woodland Sigil’ stond in de steigers. Een stap verder dan Aquarius deed op voorganger ‘Isle’, waar nog enigszins viel te ontwaren waar de toevoegingen werden gedaan. Nu wandelen we mee, horen vogels fluiten, horen de opgehoopte bladeren onder de woudbomen onder onze voeten knarsen. De regen druppelt, valt van een blad op de grond, of is het de zee die komt opzetten? Niets is wat het lijkt in de vijf nummers die samen deze cassette vormen. Geluiden vormen een bepaald ritme, subtiele drones duiken op. De veldopnamen werden dusdanig bewerkt tot intrigerende soundscapes zodat er voortdurend kleine, voordien niet opgemerkte geluiden naar boven komen. Net als een echte natuurwandeling, waarbij ook telkens weer kleine zaken de aandacht trekken.