Geluid is bij uitstek een middel om beelden mee op te roepen. Francisco López is daar een meester in. Hij maakt al jaren stukken waarin hij klanken uit akoestische en elektronische bronnen bewerkt. Die presenteert hij bij voorkeur zonder context. Er is niets dat de luisteraar zou kunnen afleiden. Dat is zeker het geval op ‘Untitled#370’, een trip van een uur door verschillende klankomgevingen. De muziek begint in een sober grisaille van spetters in verschillende maten en verschillende omvang, klikjes, schuifjes, een helder glazig wrijven en schuren -alles in veranderlijke lagen over elkaar. Achter die bewegingen loopt een zacht en licht zoemen. López weet een omgeving te creëren met veel ruimte voor nuance en diepte. De eerste twintig minuten lijken een tocht door een onderwaterwereld waarin alles wat erin rondgaat opgeblazen is tot reusachtige proporties. Een volgend segment verplaatst je naar een wereld van schuivend zand. Rondgeslepen korrels glijden zilverig glanzend om je heen, vouwen open, ballen zich samen tot onverstaanbaar gefluisterde zinnen, met ver weg in de achtergrond een traag pulserende brom. Twintig minuten later ben je terug in de omgeving waar de cd begon, maar nu met mechanisch rondpompende bewegingen en een gestaag aanzwellende veelstemmige menigte, die uiteindelijk omvormt tot aandringende alarmsignalen. De twee tracks op ‘Ekkert Nafn’ bewegen zich door vergelijkbare gebieden, maar zijn abrupter in hun omschakelingen, meer uitgesproken in de dynamiek. Het album is een samenwerking met Miguel A. García, en doet denken aan het cassettenetwerk waar López dertig jaar geleden actief in was. Ze hebben het basismateriaal samen verzameld. Dat hebben ze bewerkt en uitgewisseld. Uiteindelijk heeft elk een stuk gemaakt. Die verschillen aanzienlijk van elkaar, maar zijn allebei even effectief en beeldend. Eigenlijk hadden ze in het midden mogen laten van wie welke track is.