Het uit Berlijn afkomstige trio Colored Moth heeft een opvolger klaar voor het debuut ‘Fragmenting Tensions’ uit 2016. Toen al slaagde de band er in om noiserock met screamo en hardcore te vermengen en dat doen ze op nog deskundigere wijze op ‘DIM’. Die screamo zorgt in eerste instantie voor wat onduidelijkheid, want we dachten dat er een vrouw aan de micro stond. Niets is minder waar. Drie mannen zonder baarden presenteren dertien nummers die ergens uitkomen in de buurt van Envy en KEN Mode. De band last regelmatig instrumentale nummers tussen het geweld in, wat ‘DIM’ meteen een stuk verteerbaarder maakt. Colored Moth heeft door dat zich eindeloos kwaad maken op de misstanden in onze maatschappij ook als schreeuwen tegen een nooit wijkende muur kan zijn. Variatie is dan een stuk effectiever om de boodschap over te brengen. Een meer dan behoorlijk album is het eindresultaat.
Op hetzelfde label maar afkomstig uit Boston, Massachusetts verrast het kwintet Glacier ons met vier ijzersterke instrumentale post-metalnummers. Zwaar, log, donker, emotioneel geladen, een muur van geluid zoals Glenn Branca en Year Of No Light die weten neer te zetten, dat is ‘No Light Ever’. Uiteraard is het de bedoeling om deze vier stukken luid af te spelen. Het maakt de impact ervan namelijk des te heftiger. Denk ook aan het beste (en hardste) werk van Mono en Pelican. Wij zijn in elk geval helemaal overtuigd van de kwaliteit van deze band en gaan volop op zoek naar de voorganger.