Heruitgaven zijn soms best interessant. Neem nu het debuut van het uit Melbourne, Australië afkomstige HTRK, uit te spreken als ‘HaTeRocK’. Die plaat passeerde eerder geruisloos toen ze, in eigen beheer, werd uitgebracht in 2005. De band, met Sean Stewart en Nigel Yang die eerder bij Portraits Of Hugo Perez speelden, vonden in zangeres Jonnine Standish een derde lid. Standisch is onder meer te horen op ‘Pop Crimes’ van Rowland S. Howard, al is gebruik van haar stem bij HTRK van een heel ander allooi. Opdringerig, griezelig, een beetje spooky, drukt ze meteen haar stempel op ‘Nostalgia’. Stewart overleed in 2010, waarna de band als duo verder ging en zo nu en dan van zich laat horen. Fire bracht het album al eens uit in 2007, twee jaar na de eigenlijke release van de band, en hoopt nu eindelijk de erkenning voor het duo te krijgen die het verdient. De zeven nummers werden met uiterst minimale middelen ingeblikt. Twee microfoons en een oude cassettespeler volstonden. Lo-fi postpunk, post-industriële noisy elektronica die alleen dansbaar is voor mensen met kromme geesten en dito benen roept de muziek herinneringen op aan Suicide, Throbbing Gristle, Bardo Pond (mede door de stem die wat doet denken aan die van Isobel Sollenberger) en breder het nihilisme van de ondergrondse subculturen van de jaren 1980. Het album haalde zijn titel bij de gelijknamige film van Tarkovski, terwijl zowel David Lynch, Pita en The Birthday Party als sterkste invloeden worden vermeld. Luister, huiver en geniet met ons mee op de duistere tonen van ‘You Injured Me’, ‘Hate Rock Trio’ en ‘I’m All Broke Up’. Wit vinyl en een witte hoes verbergen de diepe duisternis. Het duo O.C.D. (Obsessive Compulsive Disorder, wat anders) is eigenlijk twee derde van de band The Hermetic Electric, die met ‘Feel Nothing’ in 2017 een donkere, van veel elektronica voorziene postpunkplaat afleverden. Van postpunk is weinig sprake bij O.C.D. Het duo kiest voor minimale wavey elektronica die begin de jaren 1980 opgeld maakte en gepropageerd werd in radioprogramma’s als ‘Radio Nome’. De ietwat getergde, melancholisch klinkende stem van Holly Nab verklankt de regelmatig opduikende depressies die beide antagonisten al hun hele leven teisteren. Vier nummers slechts, als een teaser voor het later dit jaar gepland staande album, is ‘Début Ep’ meer dan geslaagd te noemen. Er zijn slechts vijftig fysieke exemplaren in een speciale verpakking beschikbaar, want eigenlijk is dit een puur digitale release. We zijn benieuwd wat de toekomst zal brengen voor dit duo uit Wallonië.