Snuffelen via een omweg

Dat Consouling Sounds meer dan een platenlabel is, wisten we al lang. Als ze iets organiseren, kan je er meestal van uit gaan dat als je niet gaat, je iets mist.

Toegegeven, het laatste jaar heb ik dus veel gemist maar dat heeft eerder te maken met het feit dat ik al een tijdje in Lovenjoel vertoef en niet meer in Kortrijk, dat dichter bij Gent en omstreken ligt. Nu , voor één keer kon ik toch nog een valabel excuus bedenken om af te zakken naar Consouling ‘In Residence’ in Snuffel Hostel in Brugge op 1 februari.

Volle koffer

Ik moet namelijk nog mijn spullen verhuizen en zodoende zak ik elk weekend af naar Kortrijk om ten eerste mijn koffer vol te laden en ten tweede nog wat vrienden, kennissen of familie te bezoeken om dan in rechte lijn terug te keren naar Lovenjoel. Maar voor deze keer maakte ik dus een omweg via Brugge, niet echt ideaal om met een volle koffer door het centrum van Brugge rond te rijden, al die kasseien! Maar voor een avond Dustbug, Monnik en Empusae had ik het er wel voor over.

Consouling Sounds wil met hun project ‘In Residence’ artiesten samenbrengen en er een jaar mee samenwerken om tegelijkertijd een herdefiniëring te geven van hoe een label moet zijn. De artiesten krijgen de vrijheid om te experimenteren en worden geholpen met hoe ze hun werk willen presenteren, bijvoorbeeld aan de hand van visuals, collector items of in het geval van Monnik, zelfs thee. Zodoende mochten Dustbug, Monnik en Empusae, gekozen omwille van hun unieke karakter, hun eindresultaat voorstellen in het Brugse Snuffel Hostel, met tegen alle verwachtingen in een heel mooie concertzaal.

Intrigerend

Dustbug, het pseudoniem van Karel Thant, mocht als eerste zijn werk ‘Unfield & Stray’ laten horen. Voor mij de enige onbekende van de drie en zijn werk kwam een beetje onwennig over. Om die reden collega Patrick Bruneel de vraag gestuurd wat hij van Dustbug vond en als antwoord kreeg ik een beetje dezelfde overdenkingen. In tegenstelling tot Monnik en Empusae (drones en soundscapes) is de muziek van Dustbug eerder een zoektocht naar de mogelijkheden binnen de niet-dansbare elektronische muziek. Even wennen en doorbijten was de raad van Patrick, en toegegeven, het was wel goed , een intrigerende trip die regelmatig van sfeer en teneur verandert. Meerdere keren beluisteren dus en uiteindelijk met volle teugen genieten…Zullen we doen Patrick.

Monnik, pseudoniem van Thibaud Meiresone, was de volgende. Om de aanwezigen in de stemming te brengen was er al ‘Bitteroogst-thee’ voorzien en luidde zijn ‘Bitteroogst’ een verder geëvolueerde Monnik in. Na een periode van experimenteren heeft hij nu ook zijn stem gevonden en ‘zingt/bidt’ hij, waardoor zijn geluid nog grootser is dan tevoren. Zijn nieuwe werk blijft experimenteel maar toch toegankelijker, met een analoge synth in de hoofdrol en af en toe een banjo of gitaar met daar bovenop zijn stem. Het plaatje klopt, met een mooie beklijvende opbouw en een dramatische intensiteit blijft de plaat meditatief en zijn optreden was dan ook knap.

Demoon

Empusae, Sal-Ocin, Nicolas Van Meirhaeghe, samen met zijn eeuwige steun en muze Christel Morvan (Nesisart) en tevens de visuals-experte van diens was de afsluiter van de avond. Met ‘Iter In Tenebris’ blijft hij verder vechten hoe om te gaan met zijn aftakelende gezichtsvermogen. Op zijn vorige plaat ‘Lueur’ was al te horen en te voelen hoe zwaar het moet zijn om zoiets voor te hebben maar nu komt zijn nieuwe plaat nog harder aan… Door middel van het gebruik van 78 toeren platen uit de jaren 1900, behandelt elk muziekstuk een andere demoon (Shabriri, Purah, Iso en Aesma) en glijdt af naar een donkere en spookachtige ambient post-industrial soundtrack die je waarlijks kippenvel bezorgt.

Als extra schrikelement komt daar dan de meer dan fantastische tekeningen/prenten/artwork van Christel Morvan bij met als kers op de taart dat via het Eyejack-app de beelden tot leven komen en een extra dimensie creëren. Met andere woorden, een prachtige samensmelting van beeld en muziek en de plaat/cd uiteraard een mooi hebbeding. Door al die superlatieven zou ik nog vergeten te vermelden dat Monnik die avond met zijn stem nog een extra dimensie gaf. Meer dan een beetje de moeite van de omweg waard.