Laten we de olifant in de kamer maar meteen bij de slurf pakken. Ja, ook Gonzo (circus) ontkomt niet aan de subsidiekaasschaaf. De invloed ervan is helaas al meteen duidelijk in deze editie.
Wanneer je in de Nederlandse cultuursector werkt, ben je wel gewend geraakt aan die kaasschaaf. Aan het structureel de hele tijd net wat minder krijgen. We ondergaan het met een zekere gelatenheid. Alsof het erbij hoort. Zuchten en weer door.
Hier had natuurlijk een tirade kunnen staan over deze bezuinigingen. Maar hierbij stuit ik meteen op twee hindernissen. Allereerst: ik ben een Nederlander. Ja: wel een medewerker van een magazine dat steun krijgt van de Vlaamse overheid. Maar ik blijf het van een afstand zien. Oké, die afstand is niet veilig gebleken, maar toch. Ik zie de verschillen, maar kan ik die wel duiden? In Nederland werd duidelijker ingezet op ‘Linkse Hobby’s’, in Vlaanderen worden de debatten over de bezuinigingen vooral gevoerd over de rug van de Vlaamse identiteit. Churchill aanhalen met zijn citaat ‘The arts are essential to any complete national life. The State owes it to itself to sustain and encourage them,’ kan in dit licht dan ook tweeledig worden uitgelegd.
Aan de andere kant is er ook zoiets als don’t bite the hand that feeds you. We zitten al in de hoek waar de klappen vallen. Is een (woordelijke) aanval dan wel de beste verdediging? Want ik ben als de dood dat dit uiteindelijk weer zijn weerslag heeft op Gonzo (circus). Hou ik daarom nu wijselijk, maar laf, mijn mond dicht?
En dit is ook de gekke spagaat waarin de cultuursector zit. Aan de ene kant moet je blij zijn dat je geld krijgt. Aan de andere kant moet je met dat weinige geld wel een boel maatschappelijke meters maken, en constant uitleggen waaróm je kunst maakt, of in de cultuursector werkt.
En hoe kan de cultuursector nu zijn ongenoegen uiten? Kun je staken van je passie? Kun je zeggen: ‘nee ik ga niet meer naar m’n atelier,’ of ‘ik raak die basgitaar niet meer aan. Dat zal ze leren daar in Brussel.’ Dat kenmerkt de cultuursector misschien nog wel het best. We gaan door, want het is onze passie. Maar daarom is het ook een gewillig slachtoffer.
Noodgedwongen moet Gonzo (circus) nu wel een statement maken. Deze editie heeft namelijk geen Mind The Gap. En ja: daar raken we niemand mee in Brussel, alleen jou, de lezer. En dat is een zure beslissing om te nemen. Daar hoef je geen Vlaming voor te zijn.