The Field, alias Axel Willner, houdt van herhaling. Ook plaat zes is weer in een hoes gestoken met de lay-out die ook al bij het debuut gebezigd werd. Enkel de kleur mag al eens variëren, al zijn het enkel tinten zwart en wit. Ook muzikaal blijft hij bij zijn leest, minimale techno, die volledig draait rond loops die moeiteloos uitgerekt worden tot over de tien minuten, een interludium hier en daar niet te na gesproken.
Ook hier weer: het mag al eens licht of donker klinken. Simpele melodieën creëren ruimte. Weidse ambient techno die een muzikaal open veld suggereert. Muziek die de tijd als het ware bij de neus neemt door zijn herhalend karakter.
Tijd, een essentieel onderdeel van het zijn muziek. Stukken die meer dan tien minuten duren, zouden gerust ook een halfuur kunnen doorgaan zonder dat je daar als luisteraar last van zou hebben. Daardoor kapselt de muziek je als het ware in, als een warm deken, een comfortabele bubbel waar het ons inziens altijd goed toeven is.
Zachte beats, onthaastende synthesizers in een muzikaal landschap waarin het heerlijk verdwalen is. Muzikaal hypnotisme gehanteerd met de fluwelen handschoen. Complexloos maar daarom niet minder doordacht. Dat The Field zich nog maar lang mag herhalen. Wij gaan het geen twee keer zeggen.